bos

In sommige talen zijn er tientallen woorden voor sneeuw. Illustrator Linde Faas kent minstens zoveel manieren om sneeuw te schilderen. In vlokken, flarden, strepen, laagjes, hoopjes, stipjes en gewoon als witte massa. Hoe je sneeuw schildert? Nou, zo dus. ‘Ergens in de sneeuw’ is een wit en wonderschoon prentenboek dat

Soms zit het een Nederlandse vertaler mee. 'Little Witch Hazel' leent zich bij uitstek voor het allitererende Heksje Hazel en dat bekt eigenlijk nog lekker dan in het Engels. Hazel is geen stereotype heks trouwens, met bezemsteel en krakende stem. Ze is een vriendelijke jonge vrouw met blozende wangen en

De Kluitman-novelles. Het zijn van die boekjes die makkelijk aan de aandacht van recensenten ontsnappen. Ze zijn dun, ongeveer de omvang van het kinderboekenweekgeschenk. Met titels als  als Gegijzeld, Ongewenst en Undercover mag duidelijk zijn dat suspense een belangrijk kenmerk is. De boekjes zijn erg in trek bij de doelgroep, veertien

Corvus Verenberg knippert van de zenuwen vaak met zijn ogen wat hem de bijnaam Twitch oplevert. Hij is er blij mee want twitcher is ook een ander woord voor een vogelspotter, en laat vogels kijken nou net de grootste hobby zijn van Twitch. M.G. Leonard schreef zo'n vijf jaar geleden

Twee sprookjes van dezelfde schrijver maar dan onder een andere naam. Een bewerking van het verhaal over Sneeuwwitje en het derde deel in een serie waarin dit keer kleine Fons zeker weet dat hij als ridder de wereld veel te bieden heeft. In 'De Vogeltjesklok' schrijft Harm de Jonge achterin

Mark Janssen en Medy Oberendorff gebruikten alleen potlood in hun recentste boeken  Altijd dichtbij en Wonderbos. Annemarie van Haeringen tekende een heel prentenboek met alleen een ballpoint en op de achterflap van De blauwen tegen de rooien van Benjamin Leroy lezen we dat het boek helemaal met een vierkleurenpen is getekend. Die pen waarbij

Is het een compliment voor een illustrator als er wordt gezegd dat de tekeningen 'net foto's'  zijn? Of is een tekenaar dan juist net iets te ver gegaan? Die opmerkingen passen ergens bij het werk van Medy Oberendorff, zeker bij haar zwart-wit prenten in Wonderbos. Toch zijn het heel duidelijk

"Er waren eens twee broertjes die naar een boerderij verhuisden. Ze hadden een rare familie, met allemaal eigenzinnige types". Raf en zijn broertje Robbie krijgen een verhaal op maat als ze oma erom vragen. Oma heeft gelijk over dat eigenzinnige. Haar eigen man is zwijgzaam en koppig, en bezig met

Een parmantige kikker met twee stokken en een trommel siert de voorkant van Pokko heeft een trommel van de Canadese illustrator Matthew Forsythe. Een sterk beeld dat meteen nieuwsgierig maakt, mede door de omlijsting in pastelkleuren. Het lijkt retro maar het boek is een debuut en stamt gewoon uit 2019.

'IJsbrand had een vader te veel'. Met deze zin begint Wisselkinderen van Thijs Goverde. Door de grote wijnvlek op zijn gezicht, moet hij ook een kind van de duivel zijn, menen de dorpelingen van Lenth in het jaar 1306. IJsbrand denkt heel lang dat zijn echte vader, een tirannieke kasteelheer,