Pelckmans
Pieter van der Drift en Manon Smits
Fabio Visintin
De Italiaanse auteur Davide Morosinotto was er vijf jaar geleden ineens met Het mysterieuze horloge van Walker & Dawn en is niet meer weggeweest. De laatste jager is alweer zijn vijfde boek: nadat hij ons meenam naar Rusland (Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw) het Amazonegebied (De verloren bloem van de sjamaan) en China (De allergrootste). Boeken die erg van elkaar verschillen in onderwerp en tijd maar met elkaar gemeen hebben dat ze buitengewoon avontuurlijk en spannend zijn en erg goed geschreven. Bovenal zijn de personages zonder uitzondering bijzonder en blijven ze je heugen.
Morisonotto las in coronatijd een boek over het pleistoceen en verbaasde zich erover dat er zoveel grote diersoorten waren die in korte tijd uitstierven. Hij verdiepte zich in de prehistorie en schreef een boek dat zich afspeelt in het Noord-Amerika van tienduizend jaar geleden, in het gebied dat nu Florida heet. Hoofdpersoon Roqi is lid van een stam waarvan alle leden sterven tijdens een catastrofale bosbrand. Totaal verlaten blijft hij over met een paar vrienden en ze moeten met elkaar zien te overleven in de wildernis.
De stamleden komen er achter wat hun persoonlijke unieke talent is. Bij Roqi is het de gave om te doden, wat symbool staat voor de grootste bedreiging van het dierenrijk. De mens werd steeds beter in jagen en plaatste zich daarmee bovenaan de ladder.
Zoals altijd blinkt Morosinotto uit in het sfeervol neerzetten van tijd, plaats en personages, met bijbehorende taal. De tijd wordt geduid in manen en de kinderen trekken in koudwaartse richting. De dieren hebben prachtige namen. De kikker is een kwakwaker, de wasbeer een maskerdrager. Er lopen ook nog maanhuilers, schouderbulten, spuugnekken en zeehuiden rond.
De laatste jager is een rauw en bij vlagen wreed verhaal over een jongen die naar zijn plek zoekt. Er is een sterke onderlinge verbondenheid door de bijkans telepathische gaven. Als de kinderen zich aansluiten bij een andere stam, ontstaan er scheurtjes in de groep en blijken sommige vrienden onverbiddelijk en meedogenloos. Roqi staat er uiteindelijk alleen voor en dat levert allesbehalve een zoetsappig einde op.
Er valt genoeg te genieten, vooral van de ritmische taal, maar De laatste jager imponeert niet in de mate van de voorgaande boeken van Morosinotto. Die waren dwingender en lieten niet los. Hier verslapt de beschrijving van de voortslepende tocht. Maar een wat minder boek van deze schrijver, is nog altijd aan te bevelen.
