‘De restjes van de zon’ van Edward van de Vendel. Illustraties: Jet Parent. Uitgeverij Querido, 4+
Hij kan toch niet zomaar weg zijn, denken de dieren. De zon heeft wekenlang zonneschijn over ze heen gegooid. Waar is dat licht dan gebleven? Er moeten ergens nog restjes zijn. Hen een beetje achterlaten met al die somberheid. Wat denkt de zon wel niet. De dieren winden zich steeds meer op en komen met kwalificaties als schavuit en gladjakker. Vos wil nog verder gaan: ‘De zon is een dikke vette eh…. dinges!’
Heerlijke woorden om voor te lezen en de herhaling door het boek heen maakt het af. Edward van de Vendel vertelt in De restjes van de zon een spannend kleuterverhaal waarin spreekwoordelijk achter de schaduw wordt aangejaagd, in dit geval dus de zon. De dieren zoeken de restjes van de zon overal maar vinden niks. Totdat ze per abuis een gekleurde wegwijzer aanzien voor zonneschijn, wat tot grote hilariteit leidt. En tot een ontknoping waarin een licht filosofische, bijna religieuze, boodschap in verborgen zit: het zit in je zelf. Dat ligt er niet dik bovenop in het verhaal met lekker veel voorleestekst vol opgewonden dialogen en een stuwende beroering die de spanning sterk vasthoudt.
Het kinderboekendebuut van illustratrice Jet Parent smaakt absoluut naar meer. Haar kleurrijke natuur- en dierentekeningen lijken realistisch maar zijn in kleurgebruik (veel paars) eigenzinnig. Ze geeft een eigen invulling aan het bos met veel arceringen en streepjes. Een stijl die aan het werk van Kitty Crowther doet denken. Samen met de tekst levert het een aantrekkelijk prentenboek op dat je niet anders dan met een glimlach dicht kan slaan.
