Lemniscaat
Een merkwaardig wezen landt met een ruimteschip midden in het bos en wordt daar begroet door een meisje en haar hond. Ze laat hem kennismaken met de talloze bewoners van het woud. Samen wandelen ze op de grote en kleurrijke prenten langs apen en krokodillen en zwemmen ze met vissen, en kijken van een afstandje naar de dorpsbewoners.
Het zijn de grote platen die we kennen van eerdere prentenboeken van Mark Janssen (Eiland, Dromer, Dino’s bestaan niet). Thuis is niet verpletterend origineel of anders, maar een vertrouwd prentenboek waarin Janssen doet wat hij goed kan: ruimte innemen en gul zijn met kleur en contrast, die veel sfeer oproepen. Als het wezen weer is opgestegen, blijft het meisje verweesd achter in een geweldig palet van spetters, die wellicht haar gemoedstoestand en gedachtewereld verbeelden. Dat mogen we zelf bedenken, er is geen tekst die die een richting aangeeft. Daardoor ontstaat er nog meer ruimte in de ruimte. In het ontbreken van woorden schuilt de kracht. Het is ergens jammer dat op de achterflap wordt vermeld dat het meisje Ava heet en het ruimtewezen Moon.
Het lijkt alsof het ruimtewezen zich op deze planeet thuis gaat voelen. Of moet hij terug naar waar hij vandaan komt omdat daar zijn thuis is? Het slot geeft een verrassend antwoord op die vraag.
Een kortere versie van deze bespreking stond in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden van 7 oktober 2023.
