Dat je uren naar een prentenboek kunt kijken om telkens weer iets nieuws te ontdekken. Marianne Dubuc heeft dat principe in Bij jou, bij mij tot in het uiterste doorgevoerd. Op iedere dubbele bladzijde is de dwarsdoorsnede van een groot appartementengebouw te zien. De lezer kijkt binnen bij de diverse dierengezinnen en volgt een dag in hun levens.
Er gebeurt ogenschijnlijk weinig, maar tegelijkertijd ook veel voor wie goed kijkt; het is de sport om dat allemaal te volgen. Het verhaal is losjes opgehangen aan het verjaardagsfeest Ko Konijn, maar tegelijkertijd is er ook een verhuizing van een kattengezin gaande en krijgt de vossenfamilie gezingsuitbreiding. De weinige tekst die er bij staat, is eigenlijk overbodig want het gaat om goed en weer beter kijken, terugbladeren en nieuwe dingen ontdekken.
Wat komt de postbode doen en het meisje met de ladder en wat moet die schildpad op het fietsje? Wat gebeurt er in het nestje in de boom naast het huis allemaal? Het zou zomaar kunnen dat roodkapje ook nog een rol speelt? Het is eigenlijk het leven in een dag: er wordt gekookt, gegeten, gebadderd, gewerkt, ruzie en lol gemaakt of ziek in bed gelegen.
Bij jou, bij mij is een wat ouder (2019) prentenboek van de Franse illustratrice Dubuc, van wie al zoveel fraais in het Nederlands verscheen. Dit keer verschenen bij Boycott en niet bij haar vaste uitgeverij Querido. Fijn dat dit boek ons niet wordt onthouden. Het biedt op een slimme manier veel kijk- en zoekplezier. Aan het eind is er toch heel veel gebeurd. Er is een vosje geboren en Ko Konijn heeft een fijne verjaardag gehad. I
