ziekte

Twee jongeren die kanker hebben en smoorverliefd worden, ondanks de onvoorspelbaarheid waarmee de ziekte en dus hun leven zich ontwikkelt. Nee, dit is niet opnieuw een recensie van Een weeffout in onze sterren (recensie JaapLeest) van John Green, dat overigens net in een nieuwe hardcovereditie met de oorspronkelijke Amerikaanse omslag

Stel je voor dat je kunt meedoen aan een experiment waarbij je naar een parallelle wereld gaat. Het is niet eenvoudig om dat te bedenken en dat is meteen een van de problemen van IK, de eerste roman van Margaretha van Andel voor Lemniscaat. Op de achterflap wordt het zo

'Mijn moeder was bij de golfclub tegen een man van Greenpeace aangelopen'. Voor wie bekend is met de boeken van Derk Visser, is het vanaf de eerste zin van zijn nieuwste roman Lente meteen duidelijk dat hij voor een ander milieu heeft gekozen. Zijn boeken speelden zich tot nu af

Sammie woont meestal bij zijn opa omdat zijn moeder een drukke baan heeft, de hele wereld over reist en de dagelijkse zorg niet voor haar rekening kan nemen. In de weekenden is Sammie vaak bij haar, dan mag hij bedenken wat ze eten en gaan doen. Sammie vindt het prima

Het draait om in Lies en Boris in dit boek. Ze wonen naast elkaar in een dorp en zijn beide bastaard. Lies heeft een vreselijke huidziekte waardoor ze geen aanraking kan verdragen en voortdurend gewassen en verbonden moeten worden. Boris is een rauwdouwer, overal waar hij komt, gaat er iets

Niels schrijft brieven aan zijn boezemvriend Max die in coma ligt na een ongeluk met de motor. De jongens zijn hun hele leven al bevriend en weten alles van elkaar en dat wil Niels zo houden. Daarom schrijft hij in een vrij strak tempo veel van wat hij meemaakt op,

Pas na 100 pagina's beschrijft de zus van Auggie het gezicht van haar broertje, waardoor duidelijk wordt hoe vreemd zijn gezicht is gevormd. Zijn ogen zitten te laag en puilen uit hun holtes, hij heeft geen wenkbrauwen, zijn oren zijn rare stompjes, hij heeft veel littekens rond zijn mond en

Ienne Biemans publiceert niet veel maar als bij ieder boek, voel je de precisie waarmee ze er aan gewerkt heeft. Biemans maakte naam met haar kindergedichten en nu is er weer eens een verhaal, dat zich net als haar poëzie kenmerkt door soberheid. Verwacht geen franje en opsmuk bij Biemans,

'Mijn kloppend hart is geen ziektegeschiedenis. Het is een liefdesgeschiedenis', staat op de achterflap en dat geeft in een notedop het probleem van deze Noorse jeugdroman weer. Dat bonzende hart klopt als een gek voor de knappe David, de nieuwe jongen in de klas. Als Anna hem dan eindelijk lijkt

Max heeft hem bedacht toen hij vier was, zijn denkbeeldige vriendje. Hij heet Budo en niemand behalve Max kan hem zien of horen. Budo leeft in de ruimte tussen mensen en  laveert tussen de wereld van volwassenen en kinderen. Max is autistisch en Budo is een soort van hulphondje die