pleegkind

Het eerste deel (De oorlog die mijn leven redde) was even aan de aandacht ontsnapt maar we werden er in De Grote Vriendelijke Podcast gelukkig op gewezen door Janneke Schotveld. En toen kwam er een volgend deel uit: De oorlog die ik eindelijk won. Ze zijn los van elkaar te lezen,

Na het sterke Ali's oorlog  en het minder geslaagde Xinia's wraak is dit alweer het derde boek dat Lydia Rood baseert op haar ervaringen als Schoolschrijver. Qua literaire en stilistische kwaliteit zit het tussen die twee eerdere boeken in, maar wat betreft relevantie en urgentie scoort Rood opnieuw hoog. Ze baseert zich op de

Jacques Vriens woonde zelf ooit een tijdje in een zogenaamde leefgroep omdat zijn ouders een hotel beheerden en te weinig tijd hadden om voor hem en zijn broer te zorgen. Voor hem was het een soort vakantiehuis maar dat romantische idee geldt niet voor de meeste kinderen. Kinderen die nu in

Thornhill lijkt een dikke pil en dat is het ook maar de leestijd blijft beperkt doordat bij benadering driekwart van het ruim 500 pagina's tellende boek uit illustraties bestaat (waarvan ook nog eens veel zwarte pagina's). Een graphic novel gecombineerd met een psychologisch en mysterieus verhaal.  Het is verhaal van

Een huisdier is niet welkom in het pleeggezin van Ollie, omdat sommige huisgenoten allergisch zijn. Maar Ollie wil zo graag een dier voor zichzelf, dat hij kan verzorgen en lief hebben. Dat helemaal van hem is, en dat niet zomaar weggaat. Ineens is er dat wezen. Een gigantisch beest van

Toen mijn oudere broer ging studeren, verhuurden mijn ouders zijn kamer aan studenten van de sportopleiding. Er kwamen jongens (en later ook meisjes) in ons huis en ons gezin en dat was gek en spannend en niet altijd leuk. He ging niet altijd goed, met de opleiding, of bij ons,