KokBoekencentrum
Ernst Bergboer
Het eerste deel (De oorlog die mijn leven redde) was even aan de aandacht ontsnapt maar we werden er in De Grote Vriendelijke Podcast gelukkig op gewezen door Janneke Schotveld. En toen kwam er een volgend deel uit: De oorlog die ik eindelijk won. Ze zijn los van elkaar te lezen, maar waarom zou je? Het is heerlijke lectuur en warempel een beetje verslavend ook nog.
Het tweeluik van de Amerikaanse auteur Kimberly Brubaker Bradley volgt het leven van Ada en haar broertje Jamie vanaf het begin van de Tweede Wereldoorlog. Ze worden vanwege dreigende bombardementen in Londen geëvacueerd naar het Britse platteland en daar met frisse tegenzin opgevangen door Susan. Zij is midden in het rouwproces om haar overleden en vriendin en zit niet te wachten op kinderen. In het eerste deel wordt overtuigend en subtiel beschreven hoe de band tussen haar en Ada en Jamie onvermijdelijk sterker wordt.
Ada is geboren met een klompvoet en wordt door haar moeder afgewezen, mishandeld en opgesloten. De verplaatsing naar het platteland komt dan ook als een bevrijding en een zegen, al voelt dat voor Ada niet direct zo. Ze weet niks van het leven, want ze kwam nooit buiten, en vertrouwt niemand. Ze is ervan overtuigd dat ze niks waard is. Brubaker Bradley beschrijft op een ontroerende manier hoe ze heel langzaam opkrabbelt en het contact met anderen aandurft. Haar liefde voor paarden en voor haar broertje Jamie spelen daarin een grote rol.
In het tweede deel is het duidelijk dat de kinderen niet naar hun moeder in Londen terug zullen keren en ligt de focus meer op de oorlog. Er komt een Duitse vluchteling met joodse wortels in huis en de zoon van de landeigenares gaat het leger in. Ada wordt geopereerd, en is niet langer haar klompvoet; ze durft er langzaam op te vertrouwen dat ze een toekomst heeft.
Een liefdevol en pijnlijk portret van een beschadigd meisje dat met veel kracht en doorzettingsvermogen een jonge vrouw wordt. Een bijna klassiek personage dat nog lang na het lezen bij je blijft. De andere karakters zijn ook sterk: het onverwoestbaar optimistische broertje Jamie, de strenge lady Thornton en vooral Susan. Het verdriet om haar overleden vriendin is subtiel in het verhaal verweven. Nergens wordt de aard van de relatie benoemd, zoals dat in die tijd ook niet gebruikelijk was. De kinderen gaan zelfs houden van de stiefmoeder die ze nooit gekend hebben.
De boeken lezen prettig weg, daar zit vooral de kracht. Niet in de stijl of literaire poespas. Dit is het type ouderwets verhaal dat om het verhaal en de karakters draait en waarin je maar door wilt blijven lezen.
