illustraties

Grumpy Monkey van Suzanne en Max Lang is eindelijk in het Nederlands vertaald. Het boek (er is ook een vervolg: Grumpy Monkey Party Time) is al sinds verschijning in 2018 een bestseller in meerdere landen en een favoriet van veel kinderen. Dat laatste is goed voor te stellen want alleen al

Het is moeilijk kiezen welke gedichten uit deze bundel tot favoriet bestempeld kunnen worden. Wordt het de opening: 'Herstelboerderij' waarin wordt betreurd dat volwassen zo weinig op hun eigen kinderen lijken: 'Want die bestempelen veel minder / die besnuffelen veel meer'. Of toch maar gaan voor het hilarische 'Toespraak bij

Bijna niets in het leven is zo zeker dan dat er om de zoveel tijd een prentenboek van Ingrid en Dieter Schubert verschijnt. Vrijwel altijd over dieren en vrijwel altijd van degelijke kwaliteit. Af en toe is er een uitschieter en daar mogen we Rinus wat mij betreft toe rekenen. Neushoorntje Rinus (van

Rien Poortvliet heeft eindelijk een opvolger en ze heet Loes Riphagen. Geintje natuurlijk. Rien is Rien en Loes is heel iemand anders, maar ze delen een fascinatie voor de kleine puntmutsjes. Riphagen heeft al heel lang een voorkeur voor het tekenen van miniwezentjes, al dan niet aan de fantasie ontsproten.

Juffrouw Bommer pakt van nieuwe weeskinderen de naam af en noemt ze vervolgens naar dingen. Zo kan het dat hoofdpersoon Wiek in weeshuis Vonk samenleeft met Flessendop, Hangslot en Bloemblad. Zij noemen de directrice op hun beurt consequent Ouwe Ma Boeman. De kinderen worden afgebeuld in een luciferfabriek waar ze

De vorige keer was het een verhuizing, nu is het de verjaardag van een ouder. Prominente gebeurtenissen, zeker in het leven van een kleuter. Het stramien is niet heel anders dan in Morgen gaan we verhuizen, het prentenboek waarmee Maayken Koolen bepaald niet onopgemerkt debuteerde. Vanavond is het feest kent

'Bij wind en storm en lelijk weer, belandt je hoedje op het meer.' Een van de spreekwoorden waarmee Ted van Lieshout de lezer op het verkeerde been zet, want deze bestaat helemaal niet en is zelfverzonnen. En het is verdorie toch al zo lastig: veel van de spreekwoorden en gezegden

Met Pluk en Pluis. De weg naar terug verraste Mathilde Stein eind vorig jaar en liet ze zien waar haar kracht ligt: schrijven voor beginnende lezers. Het caviaboek onderscheidde zich door de forse omvang maar ook door de originaliteit en geestigheid. Die lijn zet ze voor in Vuurtorenbeer, dat een

Nadia doet regelmatig haar ogen dicht en dan ziet ze bijzondere dingen. Dingen die linken aan de werkelijkheid maar overduidelijk aan haar fantasievolle brein zijn ontsproten. Vaak omdat ze dingen nogal letterlijk neemt. Als een verwarde buurman zijn huis zoekt,  denkt Nadia dat zijn huis echt weg is. "Ze knijpt

Sommige kinderboeken zijn als een aflevering van ‘Floortje naar het einde van de wereld’, waarin ouders hun kinderen meenemen naar een afgelegen gebied. In het echte leven overkomt dat weinig kinderen, dus is het heerlijk om erover te lezen en het mee te beleven. Dan kan bijvoorbeeld met Julia, die