Fantasie

Zo'n begin zin zet het meteen lekker neer: 'Op de eerste dag van de vakantie viel er een hond uit de lucht'. Het is de geen-merkhond van mevrouw Urgel die een aantal verdiepingen boven Albert Lofloos in de zomerflat woont. Ze geeft haar hond af en toe een trap waardoor

Daniël gaat met zijn vader een weekje naar een bungalowpark om er even uit te zijn, nadat moeder het gezin heeft verlaten. Zijn vader drinkt veel en Daniël is een dikke jongen die weinig aansluiting heeft met andere jongeren. Vader en zoon zitten elkaar in de weg en het vakantie-uitje

Wie wil er nou niet een poes zijn? Een beetje op muizen jagen, lekker spinnen en geaaid worden en het grootste deel van de tijd slapen. Tanneke Wigersma zet die fantasie om in realiteit. De wat sikkeneurige oudere dame Mollie valt tijdens een stormachtige nacht uit het zolderraam en verandert

Hoe meer Lilita aan haar verdwenen vader denkt, hoe groter haar gewei wordt. Ze perst al de gedachten aan haar vader naar buiten, en dat zijn er zoveel dat de uitstulpingen op haar hoofd steeds groter worden. Dit sprookjesachtige gegeven doet meteen aan het werk van Paul Biegel denken en Jef

Leo werkt met zijn vader als klusjesman in het merkwaardige Wiedeweerhotel, dat niet veel maar wel bijzondere gasten heeft. Die wonen stuk voor stuk in een merkwaardig vormgegeven kamer. In de één zitten veel vijvers en de ander is als een grote flipperkast ingericht. De oorspronkelijke eigenaar van het hotel is plotseling

'Ik was dus wit met stippellijntjes en niemand wilde weten wat er binnen de lijntjes gebeurde. Tot ik op een dag zelf buiten de lijntjes ging lopen.' Het mag en kan de lezer niet ontgaan, al op de eerste pagina van Plafondmeisje wordt hét thema op de kaart gezet. Het

Realisme verweven met een magische wereld vol ridders, geesten  en kastelen en magie en 'een andere wereld'. Daar lijkt Cornelia Funke het patent op te hebben en ook Ridder zonder hart is zo'n loot aan diezelfde stem. Jon van 11 wordt naar een kostschool gestuurd waar hij, behalve met medestudenten,

'Ik had me er net bij neergelegd dat ik een gewoon leven zou leiden, toen er opeens ongewone dingen gebeurden.' Zo'n openingszin wekt verwachtingen, net als de hele opzet van deze debuutroman van Ransom Riggs. De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine valt meteen op door de bijzondere coverfoto van een

Oneindig is het laatste deel van de Deadline-trilogie; het vervolg op twee andere boeken Deadline en Chaos. Het gegeven blijft de kern: de hoofdpersonen zien in de ogen van anderen hun sterfdatum staan. Dat is beangstigend en verwarrend maar soms ook handig. Adam heeft er aan het slot van het vorige

De sleuteldrager doet in veel denken aan De brief voor de Koning van Tonke Dragt maar komt ook maar niet een beetje in de buurt van het vertel- en verhaalniveau van deze belangrijke schrijfster. Dat is geen schande, want het boek van Dragt is één van de kroonjuwelen van de