ouders

Zwart wit waar het zwart wit moet zijn, met steeds een klein rood accent dat staat voor de kleinzoon. Thomas draagt een rood petje en op de eerste prent in kleur zien we hem samen met opa aan de keukentafel tijdens een logeerpartij. Die nacht gaat opa dood. 'Zomaar,' zegt

Janis woont samen met een oude man op een berg. Hij snijdt houten lepels, ze hebben een hond en een ezel en ze eten vooral brij met netels. Als Frid niet terugkeert van een tocht, ziet Janis zich genoodzaakt  de berg af te komen om hem te zoeken. Hij is

Opnieuw schrijft Jacques een boek over een maatschappelijk thema. Niet thuis was een aanklacht tegen bezuinigingen in de jeugdzorg. In Code Kattenkruid is hij minder uitgesproken maar het gaat dan ook over een veel delicater thema. Ik kan geen kinderboek bedenken, zeker niet voor deze leeftijdsgroep, waarin zo openlijk over euthanasie

Dat John Green het boek op de flap aanbeveelt als 'a beautiful love story'. Het zal wel. Zou hij het echt hebben gelezen? Want er valt veel te zeggen over dit boek maar een prachtig liefdesverhaal is geen logische samenvatting. Uitgevers zouden zich eens wat minder moeten bezondigen aan dit

Aan het eind van Stella, ster van de zee nemen de 'adoptie-ouders' van Stella bedroefd afscheid van hun 'dochter', die ze eerder in hun vissersnetten aantroffen en liefdevol hebben opgevoed. Het meisje is te groot gegroeid en gaat de zee op, een ongewisse toekomst tegemoet. Met dit boek, dat als een commentaar

Het blijft mooi om te zien hoe productief sommige schrijvers en illustratoren op leeftijd nog steeds zijn. Thé Tjong Khing werd deze zomer 85 en levert boek na boek af, van Dolf Verroen (89) verschijnt dit najaar weer een boek en Imme Dros (81) en haar man Harrie Geelen (79)

Zoals je op een duikplank staat, / de afstand tussen jou / en het klotsende blauw / veel groter lijkt dan hij leek / toen je vanuit het water keek;/ De eerste zin uit het gedicht Levensles staat model voor het soort poëzie dat Kees Spiering schrijft. Toegankelijk en begrijpelijk

Mason Buttle is een anti-held. Hij is vrij stevig en heeft een aandoening waardoor hij overmatig zweet. Daarbij komt nog dat hij niet goed kan lezen en schrijven, wat zijn zelfvertrouwen niet ten goede komt. Een ideaal pestdoelwit en hij doorstaat de tocht van school naar huis dan ook zelden

Emiel is maar zes geworden. Zijn zusje Jette van tien weet zeker dat hij liever zeven zou zijn geworden. Of zeven met een nul erachter. In Slapen vissen? vertelt ze over de dag waarop hij stierf, over zijn begrafenis en over haar eigen 'woedewolken'. Ze haalt herinneringen op.  Bijvoorbeeld aan

'Die dit alleen maar opschrijft omdat het van zijn therapeut moet en daar enorm van baalt', staat er als ondertitel voorin dit boek van Susin Nielsen. Het  stamt uit 2012 en is haar vierde jeugdroman die in het Nederlands is vertaald na Woordnerd,  (genomineerd voor de Gouden Lijst 2018), Wij zijn allemaal