Superlang stratego

Of de overledene ons nog kan horen? Typisch zo’n vraag die kinderen kunnen stellen na een overlijden. Aanvankelijk aarzelt Polle: ‘Hij hoort wat ik zeg. Toch, papa? Hoor je me? Ik ben het. Polle.’ Dan is zijn vader nog terminaal ziek. Als hij is overleden en gecremeerd, twijfelt Polle niet langer. ‘Ik blijf tegen je praten….en ik weet dat je me hoort’.

De vader van Polle is gestorven aan de gevolgen van kanker. Dat is een ziekte waarbij gemene soldaatjes in je lijf van alles kapot maken. De dokter geeft er een medicijn tegen dat lijkt te hebben gewonnen. Maar er blijkt nog een soldaatje over en het gevecht begint opnieuw. ‘Eigenlijk was het een soort superlang stratego’. Maar dit keer is het spel niet leuk om te spelen want het duurt te lang en niemand houdt toch van verliezen?

De teksten zijn gewoontjes maar wel heel realistisch en effectief.  Tamara Bos laat Polle ingetogen zijn gevoel en waarnemingen delen, zonder in heftige emoties te schieten. Daar lijkt hij nog wat te klein voor. ‘Dajo moest huilen en mama ook en daarom moest ik ook weer huilen’. Oma is ook heel verdrietig want voor een moeder is het het allerergst als haar kind doodgaat. Polle twijfelt daar aan. ‘Voor een kind is het ook heel erg als een vader doodgaat. Zeker als het zo’n vader was als jij’.

De illustraties van Annemarie van Haeringen zijn van een zeer hoog niveau, zoals we van haar gewend zijn, maar dan bijna nog beter. Vanwege de soberheid, het eenvoudige gebruik van kleuren en de enorme kracht. Van Haeringen kiest voor de symboliek van het Stratego-spel en dat pakt schitterend uit. Blauwe soldaatjes met gebogen schouders en de rode vlag als teken van de overwinning. En de laatste tekening is subliem. Daar zit papa in een soldatenpak op een wolk en zwaait vrolijk naar beneden.

Kaft: