Querido
Femke Muller
Martijn van der Linden
Frida Nilsson is zo’n schrijfster die niet anders dan Scandinavisch kan zijn en niet alleen omdat de plaatsen in haar boeken namen als Hardemo hebben. Het platteland en uitgestrekte bossen spelen een grote rol in haar boeken. Natuurlijk is ze schatplichtig aan Astrid Lindgren naar wie ze in Hedwig! verwijst met Ronja de Roversdochter. Maar ze heeft onmiskenbaar een eigen stijl die goed uit de verf kwam in het verrassende, absurdistisch Mijn moeder is een gorilla.
Hedwig! lijkt een stuk conventioneler maar het is de schijn die bedriegt, er staat niet voor niks een uitroepteken achter haar naam. Het zevenjarige meisje woont met haar ouders ‘naast niemand’ in een piepklein plaatsje op het platteland. Ze verveelt zich stierlijk en kan niet wachten op de dag dat het busje voorrijdt om haar naar school te brengen. ‘Hedwig kijkt zo erg uit naar dat moment, dat ze bijna barst van verlangen.’ Dat lijkt op een deceptie uit te draaien want ze voelt zich door haar klasgenoten buitengesloten. Maar misschien heeft iedereen dat gevoel wel want het is behoorlijk spannend om je aan zo’n groep vreemden voor te stellen. In ieder geval heeft ze al voor de eerste dag afgelopen een hartsvriendin Linda. Die er uit ziet als een prinses maar kwaakt als een kikker.
In een onbekommerde stijl schrijft Nilsson over de belevenissen van die lieve Hedwig die bijna achteloos streken uithaalt. Ze sluit een klasgenote tijdens het paardje spelen op in de schuur en doet zeep in de limonadefles van een jongen. Direct daarna schrikt Hedwig zich een hoedje, branden in de tranen achter haar ogen en heeft ze het gevoel dat haar leven voorbij is. ‘Ze kan maar beter op stok gaan zitten in het kippenhok te ze doodgaat.’ Stel dat ze de jongen echt heeft vergiftigd of dat het meisje suikerziekte heeft en nu haar medicatie misloopt? Thuis heeft ze wat uit te leggen maar spijt en schuldgevoel maken haar ouders vergevingsgezind en haar vader lijkt het stiekem ook wel weer grappig te vinden.
Het werkt een beetje vervreemdend, zo’n lieflijk meisje dat iets onverschrokkens heeft en geheel tegen haar karakter in rare dingen doet. Wat is dat voor raar kind, is ze onschuldig en een beetje naïef of schuilt er iets kwaadaardigs in haar? Ze treedt in de voetsporen van Pipi al lijkt het Hedwig allemaal een beetje te overkomen en haar reacties zijn authentiek. Ze vraagt zich telkens af wat ze nou weer heeft gedaan.
Ondertussen suddert het schooljaar door, komt er een fotograaf langs en gaan ze naar het zwembad in de stad. Het boek eindigt met de eerste schooldag van het tweede jaar. Opnieuw met illustraties van Martijn van der Linden, jammer dat ze in het binnenwerk niet in kleur zijn.
Fijnzinnig portret van een gewone, bijzondere meid, niet voor niks met een uitroepteken achter haar naam.
