Querido
Femke Muller
Martijn van der Linden
Het zijn van die openingszinnen die tot doorlezen nopen. ‘Toen ik negen was werd ik geadopteerd door een gorilla. Daar had ik niet om gevraagd, maar toch gebeurde het.’ Op een dag stapt er bij kindertehuis De Paardenbloem namelijk een groot, zwart harig wezen uit een auto. De gorilla die een kindje komt uitzoeken kiest voor Jonna en neemt haar mee naar de uitdragerij waar ze woont.
Een heerlijk begin van een fantasierijk verhaal dat al is ingezet met de coverillustratie van Martijn van der Linden waarin Jonna en haar gorillamoeder vrolijk rondtoeren in een aftands groen autootje. Met zo’n titel, begin en cover is de attentiewaarde in ieder geval hoog. De Zweedse Frida Nilsson schreef het boek al in 2005, het werd in 2011 genomineerd oor de Deutsche Jugendliteraturpreis en is nu pas in het Nederlands vertaald. Eerder verscheen van Nilsson in het Nederlands Piraten van de IJszee, haar andere boeken zijn (nog) niet in het Nederlands beschikbaar.
Als Jonna een beetje van de schrik is bekomen, ontdekt ze dat haar nieuwe moeder een enorme sloddervos is maar ook een groot hart heeft. Ze helpt bij het verkopen van de tweedehandsspullen die Gorilla zelf opknapt en ze hebben er samen lol in de verkoopprijs op te drijven. Natuurlijk schaamt ze zich voor zo’n harige moeder maar het went om samen de stad in te gaan en ze gaan zelfs uit eten. ‘De zaken gaan gesmeerd en de ossenhaas is boterzacht. We leiden een zorgeloos bestaan’. Dat is niet helemaal waar want een projectontwikkelaar probeert hen van het industrieterrein te verjagen en de kinderbescherming klopt op een onaangename manier aan de deur. Die verhaallijnen zijn te lezen als een aanklacht tegen kapitalisme en bureaucratie maar nogal karikaturaal neergezet en te lang uitgesponnen. Het slot waarin meer duidelijk wordt over het verleden van Gorilla is dan weer erg ontroerend.
Gorilla is een onverwoestbare optimist en Jonna leert zich niet te snel uit het veld te laten slaan. Ze is steeds meer onder de indruk geraakt van de vriendelijkheid en authenticiteit van haar nieuwe moeder. ‘Ze was zichzelf en ik wilde niet langer dat ze zou veranderen. De andere mensen moet maar veranderen’. Nilsson laat tussen de regels door zien hoe we elkaar vaak op de buitenkant beoordelen. En dat we nog veel kunnen leren van een Gorilla in een bloemetjesschort.
