Arthur legt het aan het einde van het boek op deze manier aan zijn vriendinnetje Lily uit. ‘Kluivers zijn…menshonden. We zien eruit als een mens maar hebben de instincten van een hond. We zijn mens en een klein beetje hond.’ Het is bijzonder dat Arthur dit opbiecht want het gaat om het Grote Geheim van de familie dat ze angstvallig bewaken. Ondertussen proberen ze op een gewone manier mee te draaien in de maatschappij. Het is een spannend en origineel gegeven waar veel grappige details aan zijn te hangen en dat doet Kaat Vrancken dan ook. Moeder blaast op een fluitje voor het avondeten, de familieleden hebben een bovengemiddeld sterk ontwikkeld reukorgaan en een goed gehoor. Natuurlijk hebben ze bijzondere eetgewoonten, ze zijn goede klanten van de slager en af en toe zijn er maaltijden waarbij ze even helemaal los gaan en kluiven, slobberen en mergpijpen uitzuigen. En ze zijn natuurlijk gevoelig voor de aanwezigheid van bepaalde andere dieren, zoals katten. Dat is nog lastig als het meisje waar Arthur voor valt, zijn hulp inroept bij de zoektocht naar eeen gestolen nestje kittens.
Hoe een andersoortige familie zich tracht staande te houden in de samenleving, is prachtig beschreven in de ondergewaardeerde serie De Mennyms van Sylvia Waugh waarin een familie van lappenpoppen op een volstrekt geloofwaardige manier een huishouden runt. Waugh spiegelt onze vertrouwde samenleving aan die van een a-typisch gezin waardoor er gelaagdheid ontstaat. Die diepere dimensie ontbreekt in dit boek van Vrancken. Het gegeven is aardig maar het verhaal blijft steken in een grappig idee met een aantal karakters die niet echt uitgewerkt worden. Het draait vooral om Arthur, zelf afstammeling van de bordercollie, en zijn twee avonturen: de zoektocht naar een nest katten en een kampuitje dat uit de hand loopt door het plotselinge onweer, dat door Arthur al is voorspeld. Vrancken verraadt haar klasse in details: bijvoorbeeld de sleutelhanger van een brandweerman die de jongen in zijn broekzak heeft. Een soort talisman die symbool staat voor zijn verdwenen vader, en waar hij steun bij zoekt op lastige momenten.
De illustraties van Bart Dombrecht zijn stijlvast maar ook wat typisch en voegen gemiddeld weinig toe. Opvallend is ook het a-typische omslag (zeker voor uitgeverij Querido) dat niet meteen tot lezen verleidt.
De neus van Arthur
Kaat Vrancken
Bert Dombrecht
Querido
