Vader en dochter Tolman maken meer van hetzelfde

De boomhut  was een sensatie. Om verschillende redenen. Een vader en dochter die samen een prentenboek maken op een manier die niet eerder is vertoond. Met etsen die ze naar elkaar sturen en over elkaar heen leggen. Een woordloos boek nog wel waarin niet zo heel veel gebeurd. Het boek kreeg belangrijke prijzen en wat gebeurt er dan meestal: er komt een tweede deel. Dat is een beetje de nieuwe ziekte bij kinderboeken, alles wat ook maar enigszins scoort, krijgt een vervolg.

Het eiland is bijna een kopie van De boomhut. Natuurlijk is het niet verboden om door te borduren op een succes maar de nieuwsgierigheid naar heel ander werk van dit duo is groot. Met de prenten is niks mis. Opnieuw de grote vlakken waarop soms veel maar meestal heel weinig gebeurt. Er is weer de ijsbeer die dit keer niet in zijn hut blijft maar verschillende eilanden bezoekt en daar steeds andere dieren ontmoet.

Het blijft gedurfd om zulke lege platen te maken waarop soms zelfs kleur ontbreekt. Het lezen en voorlezen van Het eiland vergt de nodige fantasie en invulling, voor de gevorderde prentenboek(voor)lezer dus. Soms roept dat ook wat irritatie op omdat er wel heel weinig gebeurt en er vooral nauwelijks lijn in zit. De ijsbeer doet maar wat en daardoor komt de verhaallijn, voor zover daar al sprake van is, nogal willekeurig over. Er hadden zomaar andere prenten in het boek kunnen staan en dat is ook zo, blijkt uit de informatie. De extra prenten die niet in het boek verschenen, zijn te zien in een tentoonstelling.

Mooi boek hoor maar het gevoel dat overheerst is dat het al bestond.

Kaft: