Leopold
Na Engeland (De Bloomsbury trilogie) en Duitsland (Klaus Mann) belanden we nu samen met Rindert Kromhout in Italië, het land waar hij eigenlijk zijn hart aan heeft verpand en dat al vaker opdook in zijn boeken (Die dag in augustus).
In De poppenspeler van Lampedusa staat de achttienjarige Matteo centraal die zich in de jaren na de oorlog richt op een carrière als acteur. Hij verkeert vaak in het gezelschap van beroemde filmmakers als Fellini en Mastroianni, met wie hij intense gesprekken over kunst voert in het café.
Matteo fladdert min of meer door het leven en raakt bevriend met de even oude Davide, die als een blok voor zijn vriend valt, maar Matteo geeft meteen aan niet homoseksueel te zijn. Dat staat een intense vriendschap niet in de weg waarbij een zekere broeierigheid en seksuele spanning latent aanwezig blijft. Verwarrend voor Matteo die sterke gevoelens voor Davide heeft maar niet op die manier. Die worsteling is geloofwaardig en interessant en had best nog wat meer uitgewerkt mogen worden.
In plaats daarvan gaat de aandacht naar een wat minder boeiende verhaallijn. Matteo zet zijn acteurscarrière on hold om een voorstelling te maken voor zwervende zigeunerkinderen, wiens lot hij zich aantrekt. In een epiloog zijn we plotseling zestig jaar verder en legt Kromhout de link met de huidige vluchtelingenproblematiek.
Kromhout schetst een overtuigend en sfeerrijk beeld van de naoorlogse jaren waarin Italië zich herpakt. De grens tussen vriendschap en liefde blijft als thema jammer genoeg een beetje onderbelicht. De poppenspeler van Lampedusa heeft alles in zich voor een grotere roman, zeker omdat het uiteindelijk een grote tijdsspanne bestrijkt. Uiteindelijk blijft het gevoel hangen dat veel thema’s (wederopbouw, vluchtelingen, armoede, homoseksualiteit, kunst) zijn aangestipt maar niet uitgewerkt en dat voelt als een gemiste kans.
