Querido
‘Heb je al gehoord van de toestanden? Er zijn toestanden’, zegt de vader van Jona op een dag. Het water komt te hoog voor het plaatsje Wolem waar ze wonen. Er zijn al mensen gevlucht maar dat vindt Jona’s vader overdreven, ze horen vast wel op tijd wanneer het water echt komt.
Natuurlijk komt het water als Jona op het dak van het gebouw is. Het is er droog maar ze is er helemaal alleen, de anderen zijn met boten opgehaald. Ze probeert de aandacht te vangen door op grote papieren ‘Ik zit op het DAK!!’ te schrijven Typisch Joke van Leeuwen om te vermelden dat op de voorkant van die kantoordocumenten onbegrijpelijke dingen staan zoals ‘We moeten de problemen lostrekken en insights krijgen voor het realiseren van een optimale klantervaring’. Jona heeft eens gezien dat mensen van een eiland gered zijn door met hun kleren te wapperen. Haar conclusie: ‘Wapperen was dus heel belangrijk om gered te worden’.
Het mag duidelijk zijn: Joke van Leeuwen schreef weer een boek over een eigenzinnig meisje met een stroom van oorspronkelijke gedachten en scherpe en directe observaties. Die door Van Leeuwen regelmatig in absurde of droogkomische tekeningetjes worden gevat. Van Leeuwen is zo heerlijk vrij in haar schrijven dat ze er niet voor terugdeinst regels lang ‘het komt in orde’ achter elkaar te typen. Het hoopvolle zinnetje van Jona waar geen hopeloze gedachten meer tussen passen. Ook introduceert ze een woord als ‘neusdenken’ en deelt terloops mee dat Jona na iedere hap van haar ontbijt even ‘Hallo’ zegt tegen haar navel. Ondertussen zit ze nog steeds op dat dak en vraagt ze zich af ze haar hele leven alleen moet blijven. Het loopt gelukkig anders. Net zo plots als ze alleen was, staat ze nu weer tussen de mensen op het droge.
Ik ben hier! raakt lichtjes aan de klimaatproblematiek zonder er diep op in te gaan. Jona vraagt zich allen af waarom mensen niet iets hebben verzonnen om het te voorkomen, bijvoorbeeld door huizen op palen te bouwen. Het is in die zin een geruststellend boek, problemen zijn niet altijd zo groot als ze lijken, je kunt het gewoon accepteren en ook belangrijk: je moet altijd de moed er in houden.
Het is weer genieten van de stijl en invallen van Joke van Leeuwen. Jona krijgt iets te weinig reliëf om echt veel indruk te maken als personage, misschien door haar relativerende opstelling: het komt zoals het komt. Haar allerlaatste gedachte in het boek is heel erg old skool Joke van Leeuwen en kan ook zo de titel zijn van een boek over jeugdliteratuur: Grote mensen hoeven niet alles te begrijpen
