‘Een meisje met vleugels’ van Jaco Jacobs, illustraties Sophie Pluim, vertaling Tjalling Bos, Ploegsma, 8+
Hoe het komt dat ze veren heeft, vraagt Errol aan het meisje dat hij samen met Wilson heeft ontdekt in een boom. Ava, het vogelmeisje, stelt de vraag terug: hoe komt het dat sommige mensen flaporen hebben? Zo word je geboren, je kunt er niets doen. En Ava is helemaal niet lelijk, zoals ze zelf zegt. Integendeel, Wilson vindt haar prachtig. Na die vaststelling sluit het drietal vriendschap want Ava heeft enorm behoefte aan contact. Haar beide moeders verbeegen haar voor de buitenwereld en dat blijkt niet helemaal voor niks.
Bij het lezen van Een meisje met vleugels van de Zuidafrikaanse schrijver Jaco Jacobs (o.a. Een mooie dag om in een boom te klimmen, in 2021 bekroond met een Vlag & Wimpel van de Griffeljury) dringt zich onvermijdelijk de associatie met de veelvuldig bekroonde klassieker Iep! (1996), van Joke van Leeuwen op. Dat boek behoort tot het beste dat de Nederlandse jeugdliteratuur te bieden heeft, een teder verhaal over Vliegeltje die na de vondst door haar adoptie-ouders moet worden losgelaten.
De overeenkomsten zitten vooral in de geheimzinnigheid omtrent het vogelmeisje, maar daar houdt het op. Jacobs schreef een heel ander soort verhaal dat gaandeweg een kolderieke slapstick wordt als een circusdirecteur Ava wil tentoonstellen. Wilson en Errol gaan haar redden, want hun nieuwe vriendin is allesbehalve een freak, vinden ze. De pers komt erop af en het wordt landelijk nieuws.
Een meisje met vleugels is een warm verhaal met fijne dialogen en boeiende personages, zoals eigenlijk in alle boeken van Jaco Jacobs. De moeder van Wilson is een voormalige tenniskampioen en haar stiefvader een fotograaf die een belangrijke bijrol krijgt.
Het gaat over anders zijn, maar er gewoon bijhoren. Meer rechttoe rechtaan dan in Iep!, dat veel gelaagder en filosofischer is. Jacobs maak er een vooral een meeslepend kinderavontuur van.
