De jongen van het godeneiland van Rindert Kromhout, Leopold, 12+
Sicilië wordt het godeneiland genoemd vanwege de mythe over godin Athene die na een oorlog een steen in zee gooit, waar het Italiaanse eiland uit voortkomt. Datzelfde eiland is in 2012, het jaar waarin het grootste deel van dit boek zich afspeelt, vooral in de greep van de maffia, jeugdwerkloosheid en de vluchtelingenproblematiek. Kromhout verbindt die zaken aan elkaar in zijn derde boek over Italië, het land waar hij woonde en nog steeds aan verknocht is.
Matteo, de hoofdpersoon uit De poppenspeler van Lampedusa, vertrekt aan het eind van dat eerste deel naar Lampedusa om met zijn marionetten de vluchtelingenkinderen op te vrolijken. In dit nieuwe deel pakt Kromhout daar de draad weer op. De poppenspeler is inmiddels begin tachtig en komt tijdens een paar dagen op het eiland in contact met de achttienjarige Luca. Als een van de weinigen van zijn vriendengroep heeft hij een baantje, al verveelt hij zich stierlijk als kaartjesverkoper van het slecht lopende Luigi Pirandello museum. Matteo weet Luca te inspireren om zich te verdiepen in de boeken van de schrijver en die kennis te gebruiken om de bezoekers mooie verhalen te vertellen. De vriendschap tussen de oude man en de jongeling heeft als gevolg dat Luca enthousiast raakt voor theater en literatuur en dat ook graag met anderen wil delen.
Kromhout lijkt zich hier in te spiegelen. Hij is immers zelf de schrijver die met zijn boeken jongeren probeert te begeesteren en ze deelgenoot te maken van interessante geschiedenissen. Eerder de Bloomsbury groep en de familie Mann, en nu de Italiaanse kunstgeschiedenis. Maatschappelijk engament is daarbij nooit ver weg. In dit geval is er een jonge Afrikaanse vluchteling die in Matteo’s vriendengroep integreert, tot hij plotseling verdwenen is. De gesprekken in de vriendengroep zijn ontwapenend. Een van de jongens is homo en daar wordt liefdevol mee omgegaan, maar er worden ook grappen over gemaakt op een manier die heel goed kan.
Kromhout raakt van alles aan in dit fijn vertelde verhaal. Knap is vooral de broeierige en sensuele ondertoon zonder dat het ook maar een moment seksueel wordt. Behalve de Italiaanse literatuur en kunstgeschiedenis is er ook ook de situatie van de vluchtelingen, die niet zelden worden getiranisseerd door de maffia. De katholieke kerk krijgt nog een sneer als de ouders van Luca’s vriendinnetje willen dat hij naar de kerk gaat. Hij werkt dat alles niet tot in detail uit, maar juist dat maakt deze boeken zo prettig.
In de kern gaat het telkens over het doorgeven van verhalen en hopelijk blijft deze auteur dat nog een tijdje doen. Al lijkt aan zijn Italiaanse boeken nu weer een einde gekomen, gezien het slot, en het feit dat Kromhout tot nu toe alles in drieën deed. Maar aan die zelfbedachte wetmatigheid hoeft hij zich natuurlijk niet te houden.
