Jasper en zijn zusje Reni zijn dol op hun vader die het leven van een vrijbuiter leeft en zichzelf een schooier noemt. Hij blijft soms zomaar een week (of langer) weg en doet rare en foute dingen. Een man die dan misschien niet zo geschikt is voor het vaderschap en het gewone leven, maar wel geweldige papa die heel veel van zijn kinderen houdt en in zijn oorspronkelijkheid veel voor hen betekent.
Ook na zijn dood, want de vader sterft al vrij snel in het boek. Hij wordt steeds zieker en overlijdt nog voor zijn veertigste. In Al dat heerlijke verdriet beschrijft Van Gestel de verwarring en worsteling van een kind na het overlijden van één van ouders. Jasper ervaart dat niets is meer hetzelfde is en er toch niets is veranderd. Hoe zit dat nou precies met verdriet? ‘Zolang je niet huilt is papa niet dood. Daarom wilde ik geen verdriet hebben. Nu wist ik het eindelijk: papa was dood en bleef dood’.
Jasper vindt steun bij zijn zus en moeder maar er is ook vervreemding en onbegrip. Iedereen verwerkt het verdriet op een eigen manier. Knap is de langzame verandering die Van Gestel subtiel weergeeft. Het gaat niet beter met Jasper, maar anders. Hij leert met het verlies en verdriet om te gaan. Van Gestel is er een meester in om die omslag aan de hand van gebeurtenissen en dialogen weer te geven. Hij gebruikt geen psychologische bespiegelingen maar laat het gebeuren middels magische taal.
Van Gestel schrijft eigenlijk alleen maar mooie boeken maar die schoonheid heeft ook een nadeel die hem hier enigszins opbreekt. Hij lijkt compromislozer te worden, zijn boeken worden steeds kaler en cryptischer en het gevaar is dat er een verzameling prachtige zinnen overblijft waaruit moeiljk een verhaal te destilleren valt. In zijn beste boeken, Winterijs en Mariken, daar bleef ook veel te raden over maar had het verhalende karakter de overhand.
Het verhaal eindigt positief en met perspectief maar ook nogal opzichtig symbolisch. Jasper krijgt niet het door hem gewenste hondje maar een mormel van een zwart katertje. Het beestje is soms een week weg maar komt altijd weer terug, meestal nogal gehavend. Zijn uitstapjes kon hij niet missen. Net als…? Inderdaad!
Al dat heerlijke verdriet
Peter van Gestel
