Querido
Karst-Janneke Rogaar
Ze is er klaar mee dat ze altijd bang is. ‘Bang voor die man, bang om mijn moeder dingen te vragen, om haar pijn te doen’. Eva is dertien en wil weten wie haar biologische vader is. Haar moeder is er zwijgzaam en nukkig over en komt amper met informatie over hem.
Simon van der Geest baseerde zijn nieuwe jeugdboek op de zoektochten die zijn zusje maakte naar haar biologische familie in Suriname. Geheel in lijn met zijn vorige boeken (o.a. Spijkerzwijgen en Spinder) is een gevoelig familiegeheim de rode draad. Eva gaat zelf op onderzoek uit voor een schoolwerkstuk waarvoor ze het thema ‘biologische vaders’ kiest. Al snel constateert ze dat hoe meer ze erover uitzoekt, hoe minder ze blijkt te weten.
Als ze een op een oud cassettebandje zijn stem hoort, is er geen houden meer aan, en zet ze haar zoektocht kracht bij door contact op te nemen met een Spoorloos-achtig televisieprogramma, dat pas geïnteresseerd raakt als ze er achter komen dat haar moeder een populaire zangeres is. Ze vliegen naar Suriname en daar krijgt het verhaal veel spanning en vaart met een enerverende tocht door de binnenlanden.
Het werkstuk is een psychologische jeugdroman over vriendschap, familie, afkomst en identiteit in de traditie van een auteur als Anna Woltz, en Simon van der Geest zelf. Toegankelijk proza met diepere lagen. Eva blijft er over piekeren wie haar vader is, die net als zij elf tenen moet hebben. Is hij ‘kindblind’, gevaarlijk of geeft hij wel degelijk om haar? De obsessie van Eva wordt door Van der Geest uiteindelijk in perspectief geplaatst en met de nodige relativering verwerkt.
Ook na de Suriname-expeditie kan ze hem niet voluit vader noemen. Eva’s uitlatingen zijn soms wat hoogdravend voor een meisje van die leeftijd, maar haar biologische vader constateert al snel dat ze ‘een wijs kind’ is. Eigenwijs ook, Eva gaat recht op haar doel af en slaat adviezen van volwassenen in de wind. Daarmee is ze een en op en top kinderboekpersonage dat meteen een plekje in het hart verovert.
Hecht vooral betekenis aan de mensen die je al om je heen hebt, en die van je houden, blijkt uit de secundaire lijn in het boek over de vriendschap tussen Eva en Luuk. Ze krijgt vlinders van een paar jongens maar Luuk blijft haar beste vriend bij wie ze altijd terecht kan.
Het werkstuk is meeslepend en filmisch geschreven, een tikje overvol, met een hoog pageturner-gehalte. Met name de Freek Vonk-achtige tocht door Suriname is adembenemend. De beschrijving van de televisieploeg balanceert op het randje van karikaturaal, maar uiteindelijk blijken het toch mensen van vlees en bloed. Net als de moeder van Eva, die wel erg halsstarrig blijft volharden in haar zwijgzaamheid, maar dat uit liefde en bezorgdheid blijkt te doen.
Het verhaal raakt aan veel actuele thema’s over afkomst, identiteit en huidskleur. Van der Geest trekt geen harde conclusies over afkomst en dit soort zoektochten, maar zet aan tot denken. Eva stelt zelf aan het slot van haar werkstuk dat de epedtie nog niet af is, ‘want ik weet nog steeds niet wat een vader is, een echte vader’.
