Leopold
Met Als verdriet op bezoek komt (When sadness comes to call) won de in Engeland wonende Eva Eland een vlag en wimpel en ze staat ermee op de longlisten voor de Kate Greenaway Medal, de Britse penselen. Zowaar niet slecht voor een debuut. Ik noemde het ‘een zelfhulpboek voor kleuters’ en die lijn trekt ze door in de opvolger Waar geluk begint.
Het groene fluïde Barbapapa-wezen is roze geworden maar net zo ongrijpbaar en raadselachtig. ‘Geluk gaat vaak zijn eigen gang’, schrijft Eland. Soms laat het op zich wachten en dan is het er ineens weer. Het blijft op je wachten. Net als Verdriet wordt Geluk met een hoofdletter geschreven. Alsof het een personage is en dat is de kracht van deze boeken. Hoe abstract emoties ook zijn, ze hebben hier een vorm, zonder dat ze een definitief gezicht krijgen. Het is er altijd, soms moet je het even zoeken.
In lichte, speelse tekeningen zien we het kind zijn leven leiden. Soms alleen, soms samen met anderen. Geluk wappert daar zo’n beetje tussendoor. De teksten zijn iets te moralistisch naar mijn smaak. Als je even ongelukkig bent: ‘weet dat er altijd weer een weg terug is’. En het verhaal eindigt met een zinsnede die een even grote waarheid als dooddoener is: ‘uiteindelijk begint geluk bij jezelf’. Dan wordt het wel erg zoetig en weeïg, een sfeer die toch al boven het boek hangt door de pastelkleurige prenten.
Desondanks is Waar geluk begint een prima aanzet tot een gesprek met kleuters over basale emoties. Voor wie nog niet toe is aan de emotie-boeken van Stine Jensen. Eland is consequent in vorm en stijl en net als in de vorige bespreking eindig ik met te zeggen dat ik benieuwd ben naar wat deze illustratrice nog meer in haar mars heeft.
