Lichtvoetige verhalen over een prettig gestoorde tante

Tante Cornelia duikt zo nu en dan op in vermomming. Het duurt soms even voor Appie-Happie (die officieel Albert Cornelis heet) het doorheeft en dat zijn angstige momenten. Want je zult maar als je uit het zwembad komt een monster zien staan: een rode draak met twee staarten, zeven poten en een bek vol verschrikkelijke tanden. Net als hij weg wil rennen, denkt Appie-Happie: ‘Draken bestaan niet. Het is natuurlijk tante Cornelia’. Soms is ze er om lastige situaties op te lossen, om een doorbraak te forceren of zomaar voor de grap. Ze duikt op als inktvis als haar zwager waterpolo speelt en ze is een spin waar alle kinderen in de klas bang voor zijn en Appie-Happie een heldenrol kan vervullen (‘het is een Corneliaspin’).

De verhalen van Verroen zijn lichtvoetig, met hier en daar een scherp randje. Er wordt gekibbeld tussen de ouders, de jongen heeft moeite met zijn schoolwerk en er is een gierige bakker die geen brood aan de armen wil geven. Dan is daar weer tante Cornelia die als geldwolf de bakker een lesje leert. De meeste verhalen eindigen relativerend en zonder opgelegde boodschap of moraal. Het zijn heerlijke voorleesverhalen, waarin de soms saaie werkelijkheid wordt aangezet met een vleugje fantasie. De prenten van Thé Tjong Khing zijn wat wisselend van kwaliteit. De dieren en monsters zijn geweldig, de rode draak en de enorme angstaanjagende libelle. Zolang er gewone mensen op staan in gewone situaties, zijn ze behoorlijk doorsnee en voegen niks toe. Het is jammer dat Thé Tjong-Khing wat gemakzuchtig oogt en heel weinig met dat soort tekeningen doet. Er is één uitzondering, waarop de rekensommen boven het hoofd van Appie-Happie rondspoken. Dat is spannend en griezelig en veelzeggend, dat zou hij vaker moeten doen.

Deze twee krasse knarren (Dolf Verroen wordt deze maand 84!) hebben lak aan pensioen of geraniums en maken met de regelmaat van de klok samen een album. Een zeventiger en een tachtiger die zo heerlijjk onbekommerd over prinsessen (in hun vorige albums) en prettig gestoorde tantes kunnen schrijven en tekenen, daar kun je alleen maar jaloers op zijn.

Kaft: