Lemniscaat
‘Als op een plaatje voor kinderen / Val ik van mijn fiets / Mijn ketting is gebroken / En Homme doet niets’.
Aan het eind van ieder hoofdstuk staat een versje en dat moet wel van Pien zijn. Het meisje uit de klas van Homme, dat bij hem en zijn ouders en broer in huis komt wonen als haar moeder vanwege psychische problemen naar een instelling moet. Hij baalt er van want Pien is zo’n meisje met je niet gezien wil worden. Ze is vreemd, stinkt een beetje en draagt rare kleren. Homme’s vrienden lachen haar uit, en hem nu ook een beetje.
Pien pikt notabene ook nog zijn kamer in en wordt natuurlijk voorgetrokken. Maar ja, ze is er en daar is weinig tegen te doen. Dus leert Homme haar fietsen, want dan kan ze niet eens. Meegaan naar die rare moeder van haar in de instelling, dat is een brug te ver. Homme balanceert tussen schaamte, afkeer en de realiteit die deze situatie is. Hij zal ermee moeten dealen en dat lukt steeds beter.
Annejan Mieras debuteerde met Portiek Zeezicht dat een eervolle vermelding van de Woutertje Pieterse Jury kreeg. Ik was er nog wat aarzelend over vanwege de overdaad aan thema’s en personage, maar schreef dat er voldoende aanknopingspunten waren om uit te zien naar een volgend boek. Mieras maakt het waar met Homme en het noodgeval want het is een intrigerend en knap geconstrueerd verhaal met meer focus. Een gedicht van Nobelprijswinnares Wslawa Szymborska als rode draad gebruiken, zonder dat het over de hoofden van kinderen heen gaat. Dan heb je wat in je mars.
De personages zijn geloofwaardig, zowel de kinderen als de volwassenen. Er bestaan immers Pienen, meisjes met een moeder die het niet lukt om ze goed op te voeden, te leren fietsen en van nieuwe kleren voorzien. En er bestaan Hommes, die weinig van dat soort meisjes moeten hebben, maar geen betonnen hart hebben. Met een moeder die voor iedereen wil zorgen.
Een bevriende fietsenmaker spoort Homme aan de kat uit de boom te kijken en niet te snel te oordelen. Homme gaat die uitdaging aan en daarmee schuifelt het verhaal naar een mooi maar gelukkig niet mierzoet einde. Mieras zet zichzelf op de kaart als interessante schrijfster. Nu kijk ik zeker uit naar een volgend boek.
Luister ook naar de bespreking van dit boek in de achttiende aflevering van De Grote Vriendelijke Podcast.