Gottmer
J.H. Gever
Ze zijn er weer. De mollige beer en het schalkse vosje die we we kennen van het eerste album dat eenvoudigweg Frank en Bert heette en vele harten stal. De roze en blauwe shawls zijn verruild voor wielrenhelmen in dezelfde fluorescerende kleuren.
Het procedé is ongeveer hetzelfde. Ze gaan samen iets doen, maar volgens Frank is Bert er niet zo goed in. De vorige keer speelden ze verstoppertje, nu is Bert de kluns op de fiets. Hij kan er volgens Frank niks van en dat lijkt aanvankelijk ook zo. Totdat er tegen het eind de kwinkslag wordt gemaakt waar de lezer op wacht en dan is de zelfverklaarde held opnieuw de schlemiel.
Frank neemt de lezer mee door hem aan te spreken. “Snap je wat ik bedoel?” als Bert met zijn fietsje over de staart van een ander dier rijdt. Mede daardoor is het heel prettig voorlezen. Met langere zinnen maar ook veel uitroeptekenwoorden als : O nee!, Pas op! en Oeps! Al staat er wel iets veel voorleestekst in, omdat de prenten meestal voor zich spreken.
De karakters blijven geweldig. Bert als de sullige goedzak die toch net iets slimmer is dan hij zich voordoet en Frank als de lieve vriend met een overdosis zelfvertrouwen. Het verhaal is bijna een kopie van het eerste boek en dat is een beetje veel van het goede.
Frank en Bert gaan fietsen is opnieuw een eenvoudig verteld en getekend verhaal zonder groot drama, over vriendschap en ongelukjes in een klein hoekje. De verrassing en scherpte van het eerste boek ontbreekt. Al is dit prentenboek geen straf om (voor) te lezen, het voegt ook weinig toe. Laat het alsjeblieft geen begin zijn van een hele Frank en Bert-serie, of de originaliteit moet drastisch verbeteren.
