close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
15+

Erna Sassen overtuigt

Wie geen moeder heeft, hoeft ook niet bang te zijn dat ze op zolder aan een balk hangt, als hij thuiskomt uit school’, schrijft Boudewijn in zijn dagboek dat geen dagboek mag heten. De moeder van Bou heeft zich niet verhangen maar is voor een trein gesprongen. En Bou had voornamelijk medelijden met de schoonmakers van de NS die haar onder de locomotief vandaan moesten krabben.

Bou blijft achter met zijn vader en zijn zusje Doris, die Pluis wordt genoemd. Hij krijgt zijn leven niet meer op de rails en blijft hangen in vermoeidheid en lethargie. Zijn vader eist dat hij dagelijks een stukje in een dagboek schrijft en naar muziek luistert. Bou heeft ook daar geen zin maar in Dit is geen dagboek doet hij toch verslag van zijn leven. We achterhalen de geschiedenis van zijn moeder die manisch-depressief was en delen in al het verdriet, woede, onbegrip en vooral de machteloosheid die Bou rond haar ziekte en dood heeft ervaren. Het bijzonder van Bou is dat hij niet hoeft te zwelgen in eenzaamheid want hij is ingebed in een warme omgeving. Zijn oma is geweldig, hij heeft een bijna heilig zusje, dat met haar zeven jaren uitermate verstandig en liefdevol is. Tante Marjan komt vaak langs om de boel in de gaten te houden en geeft hem alle ruimte voor zijn verwerkingsproces. Bovendien is er op school nog een zekere Pauline, zijn meeste vroegere vrienden zijn afgehaakt, bij wie hij zich veilig voelt.

Erna Sassen was bekend als actrice (Medisch Centrum West) en cabaretière maar blijkt een multitalent. Ze schreef eerder boeken voor jongere kinderen, dit is haar eerste adolescentenroman. Sassen lijkt op zeker te spelen want eerlijk is eerlijk, een dagboek is niet de allermoeilijkste uiting om een verhaal te vertellen. Het biedt op voorhand structuur en heeft voordelen als het gaat om ritme en tempo. Toch kan je ook zo’n dagboek verknallen en dat doet Sassen zeker niet al is het ook geen meesterwerk. Ze maakt wel prachtige zinnen en weet veel humor in de tragiek te verwerken en werkt de karakters overtuigend uit. Het is verrassend en knap dat Sassen voor het perspectief van een jongen kiest, ze heeft zich goed weten in te leven en het thema zou zo maar autobiografisch kunnen zijn maar dat doet er niet toe. Het is ondanks de ellende geen loodzwaar boek omdat Sassen haar hoofdpersoon in al zijn zwelgen zo geloofwaardig en authentiek maakt. Hij kent veel zelfmedelijden maar weet zichzelf ook weer bij de kladden te pakken. Een zwakkere lijn in het boek is de nadruk op de klassieke muziek die Bou van zijn vader moet luisteren, de beschrijvingen ervan voegen weinig toe aan het verhaal.

Sassen moet het juist hebben van de terloopse beschrijvingen en anekdotes. Zo weten we nu dat als je geen zin hebt in een gesprek, de wereldsmoes van een Amerikaanse tante kunt gebruiken: “I have a roast in the oven”. Bou ondervindt aan den lijve dat iedereen opmerkelijk vaak een roast in the oven had, nadat zijn moeder was overleden.

Het nadeel van een dagboek is dat het ergens moet ophouden. Vaak wat abrupt, ook in dit geval, na drie maanden op 25 april. Bou heeft weer voorzichtig contact met Pauline en we moeten maar hopen dat het hem daarna beter vergaat. Een overtuigend debuut in deze leeftijdscategorie en de hoop is dat ze dit herhaalt. Niet dit kunstje maar een echt boek, een verhaal met meerdere lagen in romanvorm. Dit is geen dagboek is een prima aanzet.

Titel Boek:

Dit is geen dagboek

Auteur:

Erna Sassen

Kaft:
Tags : dagboekFamiliejeugdboekmoedermuziekoudersproblemenSchoolverdrietzelfmoord