close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
1+

Een grompelig soort van gemompel vanuit de slaapkamer

Claire Freedman De grote gevaarlijke grompel Prentenboek
Querido
Bette Westera
Kate Hindley
Waardering:

Een monster dat nog nooit door iemand is gezien. In het boek van Muis staat dat er een Grompel woont in het griezelige huis op de heuvel. Dat boek leest hij dan weer voor in De grote gevaarlijke Grompel, een prentenboek van Claire Freedman en Kate Hindley. Samen met Hond en Poes, en later sluit ook nog Konijn aan, besluit hij op zoek te gaan. De tocht is subtiel en slepend opgebouwd en getekend. Stapje voor stapje en tekening voor tekening komen ze dichter bij het onbekende monster. Er gebeurt niet zoveel, wat geluiden, een deur die niet open wil, een Konijn dat ook mee wil, van dat soort dingen. Echte suspense is het, die vooral te zien is middels de ogen van de dieren. Heel eenvoudig maar door de pupil steeds anders te plaatsen, voel je hun schrik, rillingen en het onraad dat op de loer ligt.

Het zijn die spanningsboog en de geweldige vertaling van Bette Westera die dit prentenboek boven het gemiddelde uittillen. De puntige en krachtige zinnen voeren de onrustige sfeer verder op. Er zit vaart in en het rijmt op die typische Westera-wijze, gedurfd (meedoen laten rijmen op ‘net als de andere twee doen’) en verrassend, die zo voortreffelijk voor te lezen is. Lees dit maar eens hardop: ”Zachtjes lopen ze door, en dan staan ze ervoor, voor de slaapkamerdeur van de Grompel. Met daarachter gesnurk, en geschuif en geschurk, en een grompelig soort van gemompel’.

Een mooi en origineel vormgegeven boek, met teksten die liggend zijn afgedrukt als de situatie daar om vraagt. Op vrijwel alle tekeningen van Kate Hindley zijn de dieren te zien die door de duisternis heen onderweg zijn. Knap om prenten waarop veelal hetzelfde is afgebeeld, er toch heel anders uit te laten zien, wat weer alles met de slim opgevoerde spanning te maken heeft. De Grompel zelf is erg grappig getekend, een mengeling van lelijk en aandoenlijk.

Want hij blijkt natuurlijk vooral een grote vriendelijke reus te zijn in plaats van een afschuwelijk monster. Niet zo belangrijk, de reis was belangrijker dan de bestemming. Het verhaal is niet té spannend en appeleert aan dat fantasie-idee dat er wel eens iets zou kunnen zijn (achter de deur, in de schuur, onder het bed), dat kinderen met elkaar steeds opwindender maken. En dan doet het er eigenlijk niet eens zoveel toe hoe het afloopt.

Van illustrator Kate Hindley verschijnt tegelijkertijd (bij een andere uitgever) nog een prentenboek over een hondje dat door het chique bazinnetje behandeld wordt als een snoesepoesje.

Ik heet geen Scheetebeetje!

De titel Ik heet geen Scheetebeetje geeft de verontwaardiging aan van het, met een roze strikje afgeklede, beestje. Hij schaamt zich rot voor de andere honden als hij bij het uitlaten koosnaampjes krijgt toegeworpen en hartvormige Mini Puppy koekjes in zijn etensbakje vindt. Scheetebeetje wil meedoen met de andere honden, die wel door het park rennen en vies worden. Het lijkt  alsof hij een echte hond is en hij voelt zich de koning te rijk en kan de nuffen en nukken van het bazinnetje veel beter.

Hindley tekent hier veel uitbundiger dan in het Grompel-boek, opnieuw zijn de gezichtsuitdrukkingen van de dieren sterk en zoomt ze in en dan weer uit en laat de prenten van de pagina’s aflopen, wat voor veel dynamiek zorgt. Een grappig maar ook wat voorspelbaar verhaal over honden, dat erg geschikt is om aan peuters voor te lezen en ze aan het lachen te maken. De bijnamen van het hondje werken natuurlijk op de lachspieren: ‘Meneertje peertje apekop’, ‘Poepertje patatje’ en ‘allerdrolligst billetje’.

Ik heet geen Scheetebeetje, tekst: Sean Taylor, tekeningen: Kate Hindley, vertaling: Jesse Goossens, uitgeverij Lemniscaat. Cijfer: 7,0.

Titel Boek:

De grote gevaarlijke grompel

Auteur:

Claire Freedman

Illustrator:

Kate Hindley

Vertaler:

Bette Westera

Uitgever:

Querido

Kaft:
Tags : Dieren en natuurhumorPrentenboekVoorleesboek