Dit boek verscheen vorig jaar al maar ik had het hier nog niet besproken. De nominatie voor de Vlaamse Boekenleeuw is een goede aanleiding om dat alsnog te doen. Appelmoes is een prentenboek over een vader-zoon relatie. Zo’n papa krijg je er zomaar bij, bij je geboorte.
Geen volmaakte papa want op zijn kin groeit een cactus en zijn adem ruikt naar bloemkool. En wat kan hij kwaad worden. Dan hangt er onweer in de lucht en zijn zijn handen koud. Een boze vader is zeer dreigend en dat zien we heel letterlijk gebeuren. Papa wordt een harig monster dat heel onprettig is om naar te kijken en zelfs als hij weer aardig probeert te doen, moet de zoon nog weinig van hem hebben. Maar zelfgemaakte appelmoes is de metafoor voor liefde en geborgenheid. Papa transformeert weer langzaam tot de oude vertrouwde vader. Die transformatie is zowel in kleur, schaduw als tekst overtuigend neer gezet. Verplancken durft te ontregelen en schrik aan te jagen. De tekeningen van de kwade vader zijn eng en afstotend. Het bos waar de jongen terecht komt, op zoek naar een betere vader, is naargeestig, met monden die hem van alles toefluisteren. Beelden uit nachtmerries. Het dondert flink maar Verplancke weet de relatie tussen vader en zoon op een onkleffe manier weer in harmonie te brengen en de cirkel van appelmoes op een bevredigende manier rond te breien. Een donderpapa duurt niet lang.
Ik heb wat moeite met de merkwaardige neuzen die het midden houden tussen een vredesteken en een spaceshuttle. Appelmoes laat zien dat kinderen ouders soms als monsters zien maar dat het ook zo weer kom kan draaien. Een Boekenleeuw zat er niet in, daarvoor was de concurrentie te sterk.
Appelmoes
Klaas Verplancke
