Hoogland & Van Klaveren
Berd Ruttenberg
Jon Klassen
Dit prentenboek lijkt een bewerking van het spreekwoord: ‘Twee honden vechten om een been en een derde gaat ermee heen’. Al wordt er hier dan niet gevochten maar gegraven. Door Bas en Daan, die op een maandag besluiten te graven tot ze iets heel bijzonders vinden. Dat gaat niet vanzelf, ze graven en graven en rusten ondertussen uit en drinken chocolademelk en speculaasjes. Ze blijven volharden en graven alle kanten uit, met een hondje aan hun zijde. Uiteindelijk zijn ze zo moe dat ze in slaap vallen en door het, door hen zelf gegraven gat naar beneden vallen en terug zijn op het grasveldje bij hun huis. Ze hebben niks speciaals gevonden, denken ze, maar het was wel een bijzondere ervaring en ze besluiten om dan maar weer aan de chocolademelk en speculaasjes te gaan.
e jonge Canadees Jon Klassen (34) is zo’n illustrator van wie bijna alles in goud lijkt te veranderen. Hij wint de ene prijs na de andere en vrijwel al zijn boeken zijn verkoopsuccessen. In Nederland was dat goud vooralsnog zilver, in 2014 een penseel (voor buitenlandse illustratoren is dat een palet) voor Deze hoed is niet van mij en dit jaar voor Het donker, dat overigens nog een Gulden Palet kan opleveren. Het is zijn tweede boek samen met de Amerikaanse schrijver Marc Barnett (33). De eersteling van het jonge duo, Extra Yarn uit 2014, was een hit maar is (nog) niet in Nederland verschenen.
De derde, is in dit boek een hondje, dat er letterlijk met het been vandoor gaat. Het beestje ziet (of ruikt) aan alle kanten de schatten maar Bas en Daan graven steeds net niet de goede kant uit. Dat levert prachtige tafereeltjes op, waarbij ze precies om enorme diamanten heen hebben gegraven. Uiteindelijk komen ze heel dicht in de buurt van een botje, dat het ondje dan zelf maar verder uitgraaft. De illustraties zijn in eerste instantie grote witte vlakken maar hoe dieper er wordt gegraven, hoe meer ruimte er wordt ingenomen. De zwarte banen, waarmee om de schat wordt heengegraven, lijken op de vlakken van Tangram. Prachtig hoe verweesd het hondje e bij staat te kijken, nog iets naar links en ze zijn bij de schat. Je hoort de kinderen roepen: bijna, bijna, bij de schat. Uiteindelijk levert het graven toch iets op, en ze hebben een mooie middag gehad en dat is ook wat waard.
Bas & Daan graven een gat
Mac Barnett
Jon Klassen
Berd Ruttenberg
Hoogland & Van Klaveren