Lemniscaat
Slim en eenvoudig en zijn de woorden die het beste passen bij het prentenboek Tangramkat van Martijn van der Linden en Maranke Rinck. Het is een logisch vervolg op het boek Memorykonijn over het spelletje memory: een prentenboek over de Chinese puzzel Tangram. Ik heb geen idee hoe bekend dit spel nu nog bij kinderen is maar mijn broers en ik hebben er in onze jeugd vele uren mee stuk geslagen. Met de zeven stukken van ongelijke grote zijn oneindig veel figuren te maken, waarbij je telkens alles moet gebruiken. Wij hadden een dik voorbeeldboek waaruit we de lastigste opdrachten probeerden te maken. Kinderen hebben nu Tangramkat , dat inclusief het spel wordt geleverd.
Wat een vondst om dit spelletje als uitgangspunt te nemen, het biedt duizend keer meer mogelijkheden dan memory en het boek is dan ook nog beter gelukt. De ik-figuur maakt een poes en dan een huis en een vis en er ontspint zich een grappig verhaal waarin meerdere dieren een rol spelen en de verteller zelf ook nog te zien is. Korte teksten houden de spanning in tact en de tekeningen zijn dynamisch en expressief. De beperking door vlakken lijkt Martijn van der Linden juist houvast te geven. Prachtig hoe hij de stukken gebruikt en hoe iedere pagina weer een nieuwe verrassing is. De surprise zit hem in de vormen, die eerst nog raadplaatjes zijn maar nadat ze zijn ingekleurd, komen ze tot leven.
Het is allemaal van een grote eenvoud en zo simpel kan het zijn, een prentenboek dat staat als een huis. Natuurlijk ga je na lezing meteen aan de slag om te zien of het lukt om de krokodil of de tien verschillende vogels te maken. Een nieuw genre lijkt te zijn ontstaan: het spelprentenboek, ik verheug me nu al op boeken over domino, mecano en mens-erger-je-niet.
