Moon
Hans Heesen
Vertel de waarheid verscheen al in 1999 en in Nederland in 2000 voor het eerst in vertaling maar werd toen nauwelijks opgemerkt. Na het opvallende Wintermeisjes over anorexia en de sterk toegenomen aandacht voor young adult-literatuur is het debuut van Laurie Halse Anderson nu opnieuw uitgegeven. De auteur vertelt het verhaal van Melinda die uit de groep ligt omdat ze op een uit de hand gelopen schoolfeest de politie belde. Dat wordt haar enorm kwalijk genomen: ze daalt op de populariteitsladder en verliest vrijwel al haar vrienden. De ware reden van het telefoontje verzwijgt ze voor iedereen. Ze is op het feest verkracht door één van de populairste jongens van de school. Het lukt haar niet erover te praten, iedere keer als ze dat probeert, verstijft ze en schroeft haar keel dicht. De ervaring brengt op die manier een groot isolement met zich mee en haar schoolresultaten worden slechter en slechter.
Het zwijgen van Melinda is tot op het bot beschreven. Het is verkrampt, agressief en bijna explosief. De lezer wil Melinda door elkaar schudden: vertel het nou, praat erover! Maar ze kan het niet, hoe graag ze ook wil, en dat is zeer voorstelbaar en overtuigend. Ze heeft er geen woorden voor en stel dat ze niet wordt geloofd? Melinda wordt boos en cynisch en steeds onaangenamer. Ze kan zich alleen uiten in tekeningen en kunstwerken maar daarmee wordt de traumatische ervaring voor anderen niet duidelijk.
Het schoolleven wordt een hel, alleen in een ziekenhuis vindt ze enige troost. Daar liggen die mensen die echt ziek en dan valt haar eigen situatie nogal mee. Het grote zwijgen moet een keer worden doorbroken en dat gebeurt ook. ‘Wegrennen, of wegvliegen, of begraven, of verstoppen gaat niet’. De laatste zinnen zijn hoopgevend. ‘Hij heeft me pijn gedaan. Het was niet mijn schuld. Maar ik laat me er niet door kapotmaken’.
