Luitingh-Sijthoff
Sabine Mutsaers
Het eerste deel van Nevermoor kreeg verrassend lovende besprekingen. Eindelijk eens een boek dat de vergelijking met Harry Potter wel kan doorstaAn. Hoezeer het ook op Zweinstein leunt, Jessica Townsend is er in geslaagd een universum te creëren dat op zichzelf staat. Met eigen wetten en regels en bijzondere personages.
De neiging om te vergelijken is in opvolger Wondersmid niet minder groot en daar is ook alle gelegenheid toe. Het kan niet anders dan dat Townsend zich schatplichtig voelt aan Rowling en haar met de vele verwijzingen eer wil aan doen want het ligt er soms duimendik bovenop. Er is een speciale spoorlijn naar de school, met een station dat doet denken aan Perron 9 en driekwart, en een kwade kracht over wie eigenlijk niet gesproken mag worden (Voldemort heet hier Ezra Windbuil). Jessica Townsend speelt op ongeveer dezelfde manier met het goed en kwaad schema. Net als Harry Potter neemt Morrigan Crow een uitzonderlijke positie in en kent ze haar eigen krachten niet.
Zo’n tweede deel is een lastige exercitie, voor zowel schrijver als lezer. Wordt het net zo overrompelend en spannend? In het eerste deel slaagt Morrigan Crow erin het lidmaatschap van het Wondergenootschap te verwerven. Die toelating is een minder grote opluchting dan ze had gehoopt. Ze is immers vervloekt en blijkt een zogenaamde Wondersmid te zijn die bij iedereen angst inboezemt. Het is een geheim dat slechts bij weinigen bekend is en dat haar vooral parten speelt op school. Morrigan krijgt aparte lessen die haar moeten inprenten hoe gevaarlijk ze is. Gelukkig zijn er een paar mensen die haar kennen en ondersteunen wat van levensbelang is als iedereen bang voor je is (en je eigenlijk heel sympathiek en ongevaarlijk bent).
Het draait in Wondersmid om een aantal mysterieuze verdwijningen die te maken hebben met Ezra Windbuil en waarbij Morrigan uiteindelijk een sleutelrol zal spelen. Het duurt lang voordat het avontuur zich gaat ontrollen. Waar de vaart in het eerste deel de grote kracht is, wordt hier behoorlijk teruggeschakeld. Dat is jammer, het komt maar niet tot echt tot leven doordat er te vaak een ander zijspoor wordt ingeslagen. Het is het allemaal net niet, en daardoor gaan ook de vele typfouten irriteren. Er valt ook nog eens minder te lachen, vooral omdat de bijzondere kat Fenestra een minder grote rol speelt. Mag zij weer prominenter terug in deel 3, mevrouw Townsend?
Ondanks dit al is Wondersmid wel weer een aanrader. Er gebeurt genoeg. Een mysterieuze veiling, een schildpad die fakenews brengt en een sympathieke onderwijzer die de boel ongelooflijk belazert. Veel lijntjes lijken een opmaat naar ontwikkelingen in de volgende delen. Daar hopen we dan maar op.
