Is de kinderpoezie aan een revival bezig? Onder redactie van Ted van Lieshout verschijnt binnenkort alweer de derde bundel met recente kindergedichten van Nederlandse en Vlaamse auteurs. De vorige, Ik wil een naam van chocola, werd bekroond met een vlag en een wimpel.
De verzamelbundel Fluit zoals je bent kreeg zelfs een zilveren griffel en maakt dus nog kans op meer. Het lijkt me onlogisch om deze bloemlezing met een Gouden Griffel te bekronen. Het zijn, op een paar uitzonderingen na, eerder gepubliceerde gedichten uit talloze bundels die hun kans op bekroning al hebben gehad. Als je dan het beste van het beste bij elkaar zet, is het niet zo gek dat dat iets fraais oplevert.
Maar is dit het beste? Het wordt niet helemaal duidelijk waar samensteller Van de Vendel bij de selectie op heeft gelet. Soms lijkt er thematisch een lijn in te zitten maar die is zomaar weer weg. De achterflap vermeldt dat het hier gaat om een ‘selectie van de mooiste Nederlandstalige dierengedichten’ en voegt er terecht aan toe dat het hier natuurlijk ook beetje gaat ‘over het dier dat mens heet’. We mogen er dus vanuit gaan dat deze gedichten volgens Van de Vendel zelf de mooiste zijn. Hij vindt zichzelf ook niet slecht want er staan opvallend veel gedichten van Edward van de Vendel zelf in dit boek (6, waar Toon Tellegen 2 maal voorkomt), die heel discreet zijn uitgezocht door de illustrator.
Het centrale thema is in ieder geval dieren en Van de Vendel lijkt zich beperkt te hebben tot de afgelopen drie decennia (Hans Andreus uit 1967 uitgezonderd). Van Annie M.G., via Sjoerd Kuyper, Karel Eykman en Eva Gerlach tot Leendert Witvliet en Remco Ekkers. Een enorme verscheidenheid in vorm en thematiek: van grappige rijmpjes tot overpeinzingen over de dood. De titel komt uit het gedicht Lied van André Sollie, een van de mooiste gedichten uit de bundel.
‘Ieder spreekt zijn eigen taal. Zwart of wit, meneer of meisje. Altijd weer een ander verhaal. Dus praat en zing en dans en fluit – zoals je bent. En wees niet bang, maar spreek vrijuit’.
De prenten van Carl Cneutt zijn weergaloos. Hij kreeg er een Zilveren Penseel voor, je kan die man nou eenmaal moeilijk ieder jaar een Gouden Penseel geven maar het was niet eens onlogisch geweest. Cneutt schilderde tientallen grappige dieren die ogenschijnlijk hun eigen gang gaan en waar je steeds weer grappige details aan ontdekt. Sommige tekeningen zou je in willen lijsten om aan de muur te hangen. Zoals de boom met een blauw deurtje waarin merels nauwelijks van de blaadjes zijn te onderscheiden
Deze prachtige bundel is een sieraad voor de boekenkast. Een klassieke vormgeving, mooi kleurgebruik en schitterende illustraties. De onduidelijkheid in de selectie? Ach, een kniesoor die daar over valt want er is zoveel schitterends te lezen en voor te lezen. Een kleine toegift dan nog, de laatste strofe uit een gedicht van Willem Wilmink:
‘De dinosaurus had een kind, dat was nog in de groei. De dinosaurus liet een wind. Toen dacht hij dat het woei’.
Hiermee zijn alle Zilveren Griffel winnaars van 2010 besproken op JaapLeest en is het afwachten op de beslissing van de jury die op 6 oktober de Gouden Griffel bekend maakt. Tegen die tijd kom ik er nog eens op terug met een voorspelling.
Fluit zoals je bent
Edward van de Vendel (samenstelling)
Carll Cneut
