Wat doet die asielzoeker in de kelder?

Mijn extra leven is een combinatie van een roman en graphic novel. Jammergenoeg op slecht papier afgedrukt. Wellicht milieuvriendelijk maar het verkleint het leesplezier en doet afbreuk aan de kwaliteit van de tekeningen die toch al niet overhoudt.

Mijn extra leven vertelt een verhaal over Mattias, een jongen die verstrikt raakt in zijn vriendschappen en loyaliteiten. Het liefst speelt hij games met zijn beste vriend. en gaat hij naar basketballwedstrijden. Zijn leven wordt ingewikkelder als de liefde toeslaat en vooral als blijkt dat het knapste meisje van school hem ook wel ziet zitten maar tegelijkertijd wat vreemde kantjes heeft. Merkwaardig genoeg raakt   als hij een afbeelding van een hakenkruis op haar kamer ziet hangen.

Zoals in veel Scandinavische jeugdliteratuur is racisme en extreem-rechts een thema in Mijn extra leven. Inwoners van het dorp en zijn klasgenoten zijn tegen het asielzoekerscentrum en uiten zich ongewoon hard over buitenlanders. Behalve over de ster van het plaatselijke basketballteam, van wie het overigens nog maar de vraag is of hij een verblijfsvergunning krijgt.

De vader van de Mattias werkt bij de politie en moet noodgedwongen achter ontsnapte asielzoekers aan, zijn moeder maakt zich vooral druk over de komst van de nieuwe sporthal, wat zou betekenen dat de bouw van de bibliotheek wordt uitgesteld. Mattias boeit het allemaal niet zo. Hij is verliefd. Dan staat er ineens een jonge asielzoeker voor de deur en moet hij wel een positie kiezen. Het leven is niet langer een spel, gaming is rauwe realiteit geworden. Mattias laat hem niet buiten staan en herbergt de jonge vluchteling in de kelder. Maar verder weet hij er ook geen raad mee en hij wil het liefst van hem af, maar hij zet hem toch ook weer niet op straat.

De afwisseling van tekst en tekeningen werkt goed en geeft een enorme vaart aan het verhaal. Al zijn dan de tekeningen niet meer dan een soort amateurstripjes. Het is te prijzen dat het verhaal met tekeningen wordt beeindigd waardoor er veel te raden overblijft. Het is jammer dat Unenge nogal schematisch te werk gaat en goed en kwaad cliché-matig uitwerkt en weinig toevoegt aan de talloze boeken over dit thema. Het dilemma van Mattias is te weinig om dit boek te dragen, en de tegenstelling tussen het gamen en het echte leven is te geforceerd om echt interessant te zijn.

Kaft: