Warre heeft een schop onder zijn kont nodig

Alain Verster maakte als illustrator een verpletterende indruk met zijn prenten voor De duif die niet kon duiken. Een debutant met een geheel eigen stijl die met zijn tweede album gelukkig de verwachting waarmaakt. Verster gaat door in dezelfde lijn en al is de verrassing nu minder, zijn prenten blijven onverminderd boeien. Net als in het vorige album gebruikt hij de pagina’s volledig en wappert er veel strooigoed rond in de vorm van blaadjes en vogels. Zijn kleurgebruik is opvallend, of eigenlijk het ontbreken ervan. Het is een herfstig album met veel bruin en grijs, waar de gele jassen van Warre en zijn vader in opvallen. Er is razendveel te zien, waardoor je er naar blijft kijken. De prenten van Verster zijn als een brocantenwinkel waarin je telkens weer andere snuisterijen ontdekt.

Het verhaal van Inge Bergh gaat over een jongen die de verwachting van zijn vader niet waarmaakt en hem er op uit stuurt. ‘Zorg dat je ergens raakt. Zorg dat ik trots op je kan zijn!’. Zijn vader vindt dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft en Warre vraagt er letterlijk om aan de mensen die hij tijdens zijn tocht ontmoet. Hij neemt de woorden van zijn vader ter harte, geeft niet snel op en bereikt zijn doel. Maar Warre ontdekt ook dat zijn vader erg hoge eisen stelt, het paadje moet keurig geharkt en de houtblokken heel precies gestapeld. Van een oud vrouwtje leert hij: ‘Het gaat niet om het hout, het is vuur dat telt’.

Bergh schreef een metaforisch verhaal over zelfstandig worden en losmaken dat aanvoelt als een sage of modern sprookje. Warre leert op eigen benen staan. Zonder de druk van zijn vader ontdekt hij zijn eigen waarden en kracht. Op vleugels keert hij terug naar zijn vader. Het conflict tussen vader en zoon is kleingehouden waardoor het verhaal een universeel karakter krijgt. Dit overkomt iedere ouder en ieder kind. Het gaat over het hebben van verwachtingen en de onmogelijkheid om daar aan te voldoen. Als Warre terugkeert, slaat zijn vader een arm om hem heen. Het is goed zo.

Bergh formuleert  beeldende zinnen (‘zijn handen trillen even erg als het deksel op de borrelende pappot’) met mooie Vlaamse woorden als ‘sakkerde’. Het is wellicht wat hoog gegrepen voor kinderen vanaf 5 jaar maar jammer dan, dan doen ze er maar wat moeite voor. En lezen ze morgen weer een gemakkelijker boek. Dat geldt ook voor de prenten die best wat inspanning vragen.  Maar niemand heeft beloofd dat het leven altijd eenvoudig zal zijn.

Kaft: