Lannoo
Sabien Clement
Er zijn maar liefst elf opa’s en oma’s in het spel. Papa en mama gingen scheiden, toen kwamen er weer grootouders bij, daar ging er ook nog een stel van uit elkaar en dat leverde weer een nieuwe oma op. Het is niet altijd even duidelijk hoe de verhoudingen liggen. ‘Of Bob dan ook mijn opa was, was me niet duidelijk. Een beetje wel, besloot ik’. De ouverture van dit boek, het hoofdstuk ‘Het stambomenbos’ is veelbelovend. De schets van een bonte verzameling opa’s en oma’s biedt mogelijkheden voor een boek vol familieverhalen over de grillen en grollen van grootouders.
Na de introductie van al deze grootouders laat de auteur het stramien los en biedt zomaar wat verhaaltjes, gedichten en recepten aan, waarbij de rode draad zoek raakt. De verhaaltjes zijn niet onaardig maar behoorlijk vrijblijvend en de gedichten matig tot ronduit slecht. Flauw en vooral veel dwangmatige rijm. Het boek komt niet tot leven omdat de samenhang ontbreekt.
Bij al die opa’s en oma’s mag je wel iets, of iets niet, en de één is vergeetachtig en de andere kan lekkere broodjes bakken. Zo vul je gemakkelijk een boek maar het ontbreekt aan coherentie. Het is een rondgang langs grootouders zonder dat er iets gebeurt met de hoofdpersoon, er is geen ontwikkeling of spanningsboog. Zo keutelt het verder tot dat er tegen het einde het jaarlijlkse verjaardagsfeest is waar alle opa’s en oma’s worden verwacht, het jaarlijkse peperkoekfeest in het stambomenbos. Dat feestje wordt ontsierd door een stompzinnig aftelrijmpje van de vader. De illustraties vergoeden het enigszins al is daar ook de kwaliteit wisselend, een paar paginagrote tekeningen halen het niveau enorm omhoog. Een knullig stripje over twee kinderen die over opa’s en oma’s babbelen, voegt niks toe. Kortom: Mijn oma is van peperkoek is een teleurstellend boek van een auteur die heeft bewezen veel meer in haar mars te hebben.
Mijn oma is van peperkoek. Verhalen over oma’s, opa’s, oogappels en oliebollen
Evelien de Vlieger
Sabien Clement
Lannoo
