Twee tegengestelde zielen die uiteindelijk zielsverwanten blijken. Erg origineel is Steve Herrick niet in zijn onderwerpkeuze en ook niet in de vorm en structuur die hij kiest. Hij laat de brave James de tegendraadse Sophie als liftster oppikken en onderweg groeien de twee in meerdere opzichten naar elkaar toe. James is een keurige jongeman zit onder de plak van zijn ouders en is in hun cadeau, een gloednieuwe BMW, op weg naar zijn nieuwe baan als leraar, een betrekking die hij helemaal niet wil. Sophie is ogenschijnlijk losgeslagen en een brutaal, een enfant terrible op de vlucht. De één is op weg naar een ongewenste toekomst en de ander moet de confrontatie aan met een getroubleerd verleden.
De roadnovel is als vorm nogal afgekloven maar altijd geschikt voor een uitgebreide kennismaking tussen twee personages. Het wordt steeds duidelijker hoe James in elkaar steekt en vooral wat het geheim van Sophie is. Herrick wisselt de perspectieven van de twee met elkaar en kiest er om onbegrijpelijke redenen voor ook zijn vader en moeder als verteller te gebruiken. Daardoor wordt de lezer er nog meer van doordrongen hoe moeilijk die ouders het hebben hun kind los te laten, maar dat was al wel duidelijk. Zwarte laknagels gaat over loslaten, over volwassen worden tegen wil en dank en zeker in het verhaal van Sophie zitten aangrijpende momenten.
Herrick schreef eerder een zeer opvallende trilogie in versvorm die ik erg goed vind. Gelukkig is in dit boek die cadans en het ritme opnieuw voelbaar en dat leest heerlijk. Het verhaal steekt daar wat flets tegen af.
Zwartgelakte nagels
Steven Herrick
Tjalling Bos
