Querido
Ze gaan overgrootvader ophalen uit IJsland. Twan en zijn tweelingzus Linde reizen samen met moeder en oma door de sneeuw naar het kleine huisje waar opi Kas is neergestreken. De familie is gewaarschuwd dat het niet goed met opi Kas gaat, maar hij is niet van plan mee te gaan om zijn laatste dagen in een Nederlands verzorgingshuis te slijten. ‘Ik weet dat ik heel ongelukkig word als ik mee moet’. In een prachtig opgebouwd verhaal leidt Hof ons zijn gedachtenwereld in en maakt ze aannemelijk dat de kinderen hem in zijn plan steunen.
Hof komt na Mijn opa en ik en het varken Oma opnieuw met een boek over grootouders, kleinkinderen en de dood. Zonder zwaarte voert Twan gesprekken met opi Kas over zijn leven en de dood. Opi is oud en beseft dat het einde nadert. Hij is altijd een vrij mens geweest en wil op die manier sterven. ‘Een mens gaat graag dood zo als hij heeft geleefd’. De regels van drie is tot het einde spannend, op een ingetogen manier. De titel verwijst naar de wijsheid die Twan en Linde opdoen uit het Het Grote Survival Handboek Handboek waaruit ze opi voorlezen. Om te overleven is het getal drie cruciaal: je neemt binnen drie seconden een beslissing waar je leven vanaf hangt. Je hersenen kunnen drie minuten zonder zuurstof. Niet in het handboek maar wel essentieel is dat opi, Linde en Twan als drietal hun eigen regels opstellen.
Het is vooral de taal die dit boek zo bijzonder maakt. Iedere zin broeit van betekenis. Dat begint al met de opening: ‘De storm blies dichte sneeuwvlagen over de weg en alles kolkte en dwarrelde door elkaar. Het waaide zo hard dat het busje trilde.’ Dat is één en al vooruitwijzing. Dan zitten ze op elkaars lip in het huisje van opi dat niet is berekend op zoveel logees. Er is net genoeg ruimte, zolang ze maar niks zeggen. ‘Alleen als we onze gedachten opgefrommeld in een hoje van ons eigen hoofd bewaarden.’ En dan even later: ‘Het was binnen net een strip met denkwolkjes en praatwolkjes’. Ik kan wel doorgaan met citeren, het boek staat vol met prachtige passages. De onderhuidse spanning, maar ook de uitgesproken irritaties, het zit er allemaal in.
Marjolijn Hof tovert met taal. Secuur en gestroomlijnd schildert ze een prachtig portret van een familie. De koppige overgrootvader wordt geen karikatuur. De kinderen groeien mee in zijn verhaal. Langzaam begrijpen ze wat die merkwaardige opi bezielt en helpen ze hem met zijn bizarre plan. Ze snappen, beter dan de volwassenen, dat hij zijn einde zelf wil kiezen. Het slot is even onvermijdelijk als prachtig en dapper. De regels van drie is een boek over de onvermijdelijkheid van de dood. Over loslaten en goed voor elkaar zorgen. Niets leidt af van dat verhaal. Hof zit er bovenop. Haar beste boek tot nu toe en dat voor een auteur die al zo veel moois schreef.
De regels van drie
Marjolijn Hof
Querido