Nogal veel ziekenbezoek

Ik ben  bezig met wat achterstallig onderhoud. Op verschillende jaarlijstjes van 2009 ontdekte ik boeken die ik nog niet had gelezen en dus benut ik de kerstvakantie voor een inhaalslag en las ik onder andere Ziek van Gideon Samson dat over het algemeen lovend gerecenseerd werd.

Als ik al eens dacht zelf een (jeugd)boek te gaan schrijven, dan zou zich dat in een ziekenhuis moeten afspelen. Want ik heb er in mijn jeugd relatief veel tijd doorgebracht en ik miste boeken die daar iets over zeiden. Zo’n ziekenhuisperiode heeft enorm veel impact op een kind en Samson stelt een aantal van de aspecten, gevoelens en omstandigheden aan de kaak.

Het bijzondere van Ziek is volgens veel recensies dat de hoofdpersoon de hele tijd in bed ligt. Ja allicht, dat doe je eenmaal meestal in een ziekenhuis. Wat ik bijzonderder maar ook wat storend vind, is dat er voortdurend bezoek is. Haar moeder, haar vader, opa en oma, vriendinnen: Belle is weinig alleen. Terwijl juist die vele eenzame uren in het ziekenhuis zo ingrijpend zijn.

Belle is ernstig ziek, wat ze precies heeft, wordt niet benoemd maar de suggestie is die van een kwaadaardige tumor. Samson vermijdt het lijden niet: er wordt wat afgekotst en Belle voelt zich vaak erg beroerd. Toch ligt de nadruk vooral op de relatie met haar neurotische moeder, haar egocentrische vader en de scheiding van beiden die ook in haar herinneringen een grote rol speelt. Het leidt wat mij betreft nogal af van waar het om gaat: Belle is doodziek. Gelukkig is Belle geen meisje dat alles heel goed aan kan. Ze heeft het wat vileine en egocentrische dat langdurig zieke mensen soms hebben. De sociale conventies doen er wat minder toe. Belle is heel direct en geeft scherp en soms bijtend commentaar.

Ik heb Ziek in 1 adem uitgelezen, het is mooi geschreven en Samson is met zekerheid een schrijver van wie we nog veel gaan horen. Ik ben alleen benieuwd hoe het boek was geworden zonder al dat bezoek. Misschien redeneer ik teveel van uit mezelf en had ik dat ultieme ziekenhuisboek willen lezen dat aansluit bij mijn eigen herinneringen. Misschien moet ik dat toch maar zelf gaan schrijven.

Kaft: