Een zwervende architect die zijn verleden achter zich heeft gelaten en op zoek gaat naar schoonheid. Hij vindt die in een rotsachtig gebied in Ierland waar hij de voetballende dochter uit een middenstandsgezin ontmoet die zich vervreemd voelt van haar familie. Deze Maeve voelt zich alleen betrokken bij haar zwaar gehandicapte broer Connor die slechts rust vindt in het spelen van computerspellen. In een notedop de drie hoofdpersonen uit De dag dat Connor verdween van Harm Tilstra. Maeve sluit vriendschap met de architect door middel van het vertellen van verhalen. Het boek werkt toe naar een even voor de hand liggende als afschuwelijke ontknoping die alles met de in zich zelf gekeerde Connor te maken heeft.
Deze novelle gaat over mensen die gewild of ongewild losgeraakt zijn van hun eigen omgeving. De verhaallijnen zijn op zich boeiend maar niet meer dan aardige schetsen voor een roman. Deze novelle is niet meer dan een plichtmatige aanzet. Tilstra wil teveel in te weinig bladzijden. Hij legt veel uit en laat weinig aan de verbeelding over. De auteur heeft door zijn werkzaamheden in de psychiatrie kennis van mensen als Connor maar buit dat niet uit en het wordt ook niet invoelbaar wat Tilstra over hem wil zeggen. Deze geschiedenis is te heftig en de karakters zijn te gecompliceerd voor een boekje van amper 130 bladzijdes. Tilstra doet zichzelf en zijn personages te kort. Ook voor de liefhebbers van het ruige Ierse landschap en de mystieke verhalen uit die regio valt er net te weinig genieten.
De dag dat Connor verdween
Harm Tilstra