Kleine raaf is een scharminkelig vogeltje dat gepest wordt. Zelfs als hij goed kan vliegen, mag hij nog niet meespelen. Hij moet zich eerst bewijzen door naar de maan te vliegen, zeggen de anderen. Kleine raaf houdt aan zijn mislukte poging een zilveren vleugeltje over waarmee hij nog steeds anders is maar wel in de groep wordt opgenomen.
De moraal ligt er wel iets dik bovenop, het verhaal eindigt zelfs met het verzoek om vergeving. De raven vliegen in een grote kring met de vleugels tegen elkaar als waren ze bezig met een groepstherapie. Foei, je mag niet iemand buitensluiten, niet pesten en niet oordelen op uiterlijk, zoveel is wel duidelijk. Het verhaal wordt ook nog eens verteld door een van de pestraven, die gebukt gaat onder schuldgevoel.
Het boek krijgt toch het voordeel van de twijfel omdat de prenten bijzonder zijn. De raaf is niet bepaald een aaibaar dier dat veel in kinderboeken opduikt. Pfister weet van de grove vogels toch lieve pluizebollen te maken die er wat verfomfaaid en kwetsbaar uit zien. De vondst met de gouden vleugel is prachtig en er staat 1 prent in die ik steeds weer op zoek. Daarop kijk je met de blik van kleine raaf die op de grond is gevallen omhoog en zie je de droeve koppen van een stuk of tien raven die bang zijn dat hij dood is. Een schitterend beeld, ondanks dat het voor driekwart uit zwart bestaat.
Kleine raaf vliegt naar de maan is een presentje voor wie is uitgekeken op de doorsnee dieren in prentenboeken. Niet te verwarren met een andere serie over kleine raaf overigens.
Kleine raaf vliegt naar de maan
Marcus Pfister
Maria van Donkelaar
