De Eenhoorn
Nadat de Belgische Kitty Crowther in 2010 de Astrid Memorial Lindgren Award won verschenen nog En? en Kleine Man en God en nu is er het prentenboek Mama Medusa over een moeder die haar dochter slecht los kan laten. De mythische figuur Medusa is bekend van haar kapsel met kronkelende slangen. In dit boek is ze een vrouw met een enorme bos haar waar ze volledig onder verdwijnt. Dat levert vervreemdende maar ook zeer komische illustraties op van de bevalling van haar dochter Iris. ‘Zo begint het leven van Iris. In de haren van haar mama Medusa.’
Het haar van Medusa is overal, als een groot grensgebied dat haar dochter inkadert. Iris is de parel en Medusa is haar schelp. Niemand mag haar vasthouden, ze mag niet met andere kinderen spelen. Iris slaapt in de bos haar, het haar laat haar eten, leert haar zwemmen. Het zijn de tentakels die het onmogelijk maken dat de dochter op eigen benen kan staan. Waar de beschermingsdrang van Medusa uit voortkomt, blijft ongewis. Een interpretatie van de gezichtsuitdrukkingen van de moeder leert dat het om angst uit liefde lijkt te gaan. De bijna letterlijke ontknoping komt onverwacht snel: Iris ontworstelt zich aan het haar en gaat in haar eentje naar school. Moeder Medusa heeft meteen haar lesje geleerd en weet dat ze moet veranderen als ze haar dochter wil behouden.
De tekenstijl van Crowther wordt veelal geroemd als minimalistisch en veelzeggend. Het is een kwestie van smaak maar ik ben zelf geen groot liefhebber al spreekt de weerbarstigheid me dan wel weer aan: Crowther tekent vrij compromisloos en doet geen moeite om te behagen. Dit klassieke verhaal over verstikkende liefde is universeel en tot op zekere hoogte herkenbaar, maar had iets sterker uitgewerkt kunnen worden op de beslissende momenten.
