‘Haar vader wisselt vaker van vriendin dan van onderbroek’. Deze hilarische zin op de achterflap van Spiegelmeisje van Tanneke Wigersma is niet helemaal correct. De vader draagt zijn onderbroeken dan wel erg lang. Maar de vader van Keet is een flierefluiter en bohemien, een niet erg honkvaste schrijver die zijn dochter noodgedwongen meesleept in zijn zoektocht want de moeder heeft al helemaal geen plek voor een opgroeiende puber. Ouders die meer met zichzelf bezig zijn dan met hun kinderen dus. Keet moet telkens weer wennen aan de nieuwe situatie, weer een nieuwe vrouw, weer een nieuwe woonplek. Ook in haar vorige boek Ole durft voert Wigersma labiele volwassenen op en een kind dat het maar moet zien te redden. Ingredienten genoeg voor een jeugdroman maar Spiegelmeisje biedt nog veel meer. Misschien wel teveel.
Na weer een afgebroken relatie komen Keet en haar vader terecht in een weeshuis met een geschiedenis. Er is ooit iets gebeurd met de meisjes die er woonden. Keet blijkt een ‘voeler’ en ervaart dingen in het huis, ze ziet geesten in de spiegel en hoort geluiden. Dat is natuurlijk niet normaal maar het gebeurt wel. Het weeshuis is een spookhuis zoals ze ook in het echt bestaan. Frans Bromet maakte er onlangs nog een serie documentaires over waarin ook werd ingespeeld op zaken die in het huis hadden plaatsgevonden en die nog niet over of verwerkt waren. De personen die er ooit woonden, hadden nog iets te verhapstukken. Een soortgelijk verhaal vertelt Spiegelmeisje en dat doet Wigersma zonder een oordeel uit te spreken. Het overkomt Keet en waarom zou je je hoofdpersoon niet serieus nemen? Samen met Niek, de zoon van haar vaders nieuwe vriendin, ontrafelt Keet de mysterieuze geschiedenis van het weeshuis.
Een spannend en raak verhaal over geesten in de echte wereld, het is geen fantasy maar een verhaal dat dat zomaar zou kunnen gebeuren. Spiegelmeisje is geen zweverige roman, geen nieuwe-tijdskinderen gedoe. Wigersma weet te boeien, is een vaardig verteller en schrijft geestig (…). Het is alleen nogal veel, wat ze in Spiegelmeisje aan de orde wil stellen. Ouders die niet geschikt zijn voor de opvoeding, het kennismaken met verliefdheid, want ze voelt ze natuurlijk vrij veel voor Niek en dan ook nog eens een intrigerend verhaal over een geestenwereld. De thema’s vallen over elkaar en verdringen elkaar in Spiegelmeisje. Op teveel gedachten hinken, een makke van veel auteurs.
Neemt niet weg dat Wigersma een boeiend boek heeft geschreven. Net als Ole is Keet een brutaal en eigenzinnig personage dat zelf op zoek gaat, door de eigen angsten heen.
Ole Durft was voor mij een grote verrassing en schiep verwachtingen. Het nadeel van verwachtingen is dat je minder onbevangen gaat lezen. Wigersma lost de belofte niet helemaal in maar komt wel een heel eind en is zeker een van de interessantse Nederlandse jeugdboekenauteurs van dit moment.
Spiegelmeisje
Tanneke Wigersma
