Gottmer
Coco kan het van Loes Riphagen werd verkozen tot Prentenboek van het Jaar 2020 en speelt ook een rolletje in haar Kom mee Kees. De vader van Kees zit er in te lezen, gezellig met zijn voetjes in het water, terwijl zoonlief verveeld op de kop op de bank hangt. Gelukkig valt er een uitnodiging op de mat voor het concert van De Kwakers dat al bijna is begonnen. Vader en zoon gaan snel op pad maar Kees is niet zo haastig. Daarvoor zijn er veel te veel leuke dingen te zien onderweg. Beestjes, een plas en een tak. Het getreuzel van Kees is een oefening in geduld voor zijn vader. Na een spannende ontmoeting met een snoek komen ze te laat voor het concert maar die teleurstelling krijgt snel een plekje. De weg er naar toe was immers mooi genoeg.
Even terug naar dat prentenboek van Riphagen zelf dat de vader van Kees leest. Dat is een van de vele verwijzingen naar haar eigen werk. Overal duiken figuurtjes uit vorige boeken op. Soms moet je wel heel goed kijken Het zijn de details die dit boek naar een hoger plan tillen. Het laddertje dat van luciferhoutjes is gemaakt. De tegeltjes met wijsheden ( ‘Tob niet, het komt toch anders’) en de chagrijnig kijkende slakkenpostbode. Riphagen besteedt meer dan in haar vorige boeken aandacht aan het decor en dat is een meerwaarde. De woning van de kikkers bevindt zich zo te zien in een boom in het water waarvan de lezer een 360 graden indruk krijgt.
Kom mee Kees is indirect een lesje in dat zogenaamde ‘mindfulness’. Geniet van het moment, zoals kinderen dat nog zo goed kunnen, zonder je druk om te maken. Maar het zijn vooral de heldere prenten in duidelijke kleuren die dit boek tot een feestje maken. Riphagen is als illustrator gegroeid en schrijft teksten die niet heel bijzonder maar wel to the point zijn. Soms beschrijft ze net iets teveel.
Dit is een heel andere kikker dan de beroemde creatie van Max Velthuijs maar deze mag er ook zijn!
