CPNB/Van Holkema & Warendorf
Annet Schaap
De literaire kinderboekenwereld schrok een aantal jaren geleden op toen Tosca Menten en vervolgens Harmen van Straaten werden gevraagd het Kinderboekenweekgeschenk 2012 en 2013 te schrijven. Dat was doorgaans een eer die de ‘elite’ ten deel viel, de schrijvers met een literair uitgangspunt, zeg maar. Al was Carry Slee hen in 1999 al voor gegaan. En vervolgens waren Harm de Jonge, Simon van der Geest en Dolf Verroen aan de beurt en was iedereen weer gerust gesteld. Dit jaar is de auteur Janneke Schotveld, niet meteen een literair auteur maar wel een zeer populaire en de boeken over Superjuffie en Botje zijn origineel en degelijk geschreven. Het is in mijn ogen juist goed om te variëren en zo de breedte van het kinderboekenaanbod te laten zien. Zolang er maar een kwalitatieve ondergrens is.
In een interview in Lezen gebruikte Schotveld het wat malle beeld van naaldhakken en klompen. Zelf zegt ze de verfijnde stijl (de naaldhakken) van anderen te bewonderen maar zelf meer van ‘het uitgebreide’ (de klompen) te zijn. “Je moet doen waar je goed in bent. Het dat is in mijn geval het scheppen van werelden waar je helemaal in kunt opgaan”. Haar klompenverhaal voor de Kinderboekenweek 2017 sluit aan bij het thema griezelen en heet Kattensoep. Het is een vlot lopend maar weinig verrassend verhaal in de lijn van haar andere boeken.
Boeli en zijn vriendinnetje Lucy gaan op zoek naar de kattendief als er in één buurt mee dan 20 dieren worden vermist. Veel mensen wijzen naar de vrouw die pas in het dorp is komen wonen en een heks zou zijn. Dat klopt ten dele, ze stamt af van de heksen maar de poezen worden niet bij haar gevonden. Na enig speurwerk komt Boeli erachter wie het wel heeft gedaan, de oplettende lezer weet het dan al een paar hoofdstukken.
Wie dat wil, kan er een verwijzing naar de huidige maatschappij in zien. De nieuweling wordt met wantrouwen bekeken, mensen praten elkaar na en en vooroordelen zijn niet van de lucht. Er zitten aanzetten in, ook stilistisch, want Schotveld lijkt meer te kunnen meer te vertellen te hebben. Maar ze zet niet door en verlegt de focus naar de voor haar veilige koers, en dat is vrij voorspelbaar en matig spannend. De droge humor en snelle en bizarre ontwikkelingen maken dat het niet vervelend leest.
Het Kinderboekenweekgeschenk is een uitgelezen kans om meer te laten zien dan waar je toch al goed in bent. Zoals Dolf Verroen vorig jaar, die met het Oorlog en Vrienschap een van de hoogtepunten uit zijn oeuvre afleverde. Schotveld laat die kans lopen.