Ik hoop dat ik mij ben

Oren Lavie De beer die er niet was Genre: Prentenboek
Uitgever: Hoogland & Van Klaveren
Vertaler: Berd Ruttenberg
Illustrator: Wolf Erlbruch

‘k had toch direct al het gevoel, dat ik mij ben’, zei hij, ‘het voelde erg vertrouwd.’ ‘Dat gevoel had ik ook’. antwoordde hij. Een dialoog tussen hetzelfde personage, de beer die in de spiegel kijkt als hij in zijn eigen huis is aangekomen. Hij ziet zichzelf voor het eerst en nadat hij al eerder concludeerde dat hij een erg aardige en gelukkige beer was, kan hij daar nu aan toevoegen dat hij ook nog eens een knappe beer is.

Het eerste prentenboek van de Israëlier Oren Lavie met tekeningen van de gelouterde en gelauwerde Wolf Erlbruch. De Duitse illustator zal altijd geassocieerd blijven worden met zijn kleine die wilde weten wie er op zijn kop gepoept heeft maar dat is lang niet zijn beste werk. Hij werkte samen met Nederlanders en Vlamingen waaronder Bart Moeyaert en Dolf Verroen. De beer die er niet was zou later wel eens tot zijn beste werk gerekend kunnen gaan worden. De prenten vol blaadjes, bomen, bloemen en takken kennen een grafische uitwerking en doen klassiek aan. De kleuren zijn ingetogen en vergroten de retro-sfeer. De beer wandelt blijmoedig door al die pracht, met een rode streep als mond als een herkenbare stempel die hem een opgetogen indruk geeft. De schitterende uitgave verhoogt de feestvreugde, mooie schutbladen en fraaie kleuren.

Jammer dat de verhaallijn niet helemaal in lijn is met de kwaliteit van de prenten. De tekst is prima geschreven maar de zoektocht naar de eigen identiteit overtuigt maar ten dele. Dat zit hem vooral in het wankele begin waarin de beer ontstaat uit ‘een kriebel’. “…bijna niemand weet dat kriebels zichzelf krabben om dat ze eigenlijk beren zijn’. Wie daar iets mee kan, zegt het maar. De filosofische vragen die beer zichzelf vervolgens stelt (hij is helemaal alleen en vraagt zich af of hij de eerste of de laatste is, en wat wat dan het beste is) doen logischerwijze denken aan de dierenverhalen van Toon Tellegen. Zeker als beer andere dieren ontmoet en met hen in gesprek gaat.

De bedoeling is helder: aansluiten bij de belevingswereld van peuters die langzaam tot de ontdekking komen dat ze iemand zijn. Prima uitgangspunt, iets te nadrukkelijk en uitvoerig uitgewerkt. ‘Ik hoop dat ik inderdaad mij ben’, zegt de beer. En dat blijkt zo te zijn. Gelukkig maar.

 

 

 

Mol die wilde weten