Ik geloofde in grote mensen. En nu geloof ik nergens meer in

Anna Woltz Honderd uur nacht Genre: Jeugdboek
Uitgever: Querido

Moeder is een succesvolle kunstschilder met vliegangst, vader is de directeur van haar middelbare school en heeft onkiese sms-jes aan een leerling gestuurd, zelf heeft Emilia van 14 een obessieve angst voor bacteriën. Voeg daar nog een Amerikaanse drop-out met een alcoholische vader, een New Yorkse nerd die het tot Google-CEO zou kunnen schoppen en zijn veel te bijdehante zusje van 9 aan toe. Stop het in de blender van Anna Woltz en er komt een fraaie jeugdroman uit te voorschijn. Het had een onsmakelijke puree kunnen worden, want we hebben het alleen nog maar over de personages. En dus buiten beschouwing gelaten dat Emilia in haar eentje naar New York vlucht en vliegt, dat het appartement dat ze daar geboekt heeft, niet blijkt te bestaan en net ook dan nog de orkaan Sandy aan land komt, en een groot deel van Manhattan zonder stroom zit.

Op de een of andere manier weet Woltz al die stukjes in elkaar te passen tot een stomende roman die geen moment verveelt en die ook nog een redelijk coherent geheel vormt. Het is wat veel, dat wel, Woltz blijft een onstuimige jonge auteur. Maar ze is enorm gegroeid de afgelopen jaren, zeker als het om thematiek en zeggingskracht gaat. Net als in het sublieme Mijn bijzonder rare week met Tess gaat het over de breeekbare relatie tussen kinderen en hun ouders, waarbij kinderen het initiatief naar zich toetrekken. De ouders in de boeken van Woltz hebben er op sommige punten een zooitje van gemaakt, overigens zonder dat er sprake is van echte kwaadaardigheid. Ze lopen vast in hun geheimen en zowel Tess als nu Emilia denken, bekijk het maar en voeren hun eigen plan uit.  Emilia zegt het zo: Ik geloof niet in God. Ik geloofde in grote mensen. En nu geloof ik nergens meer in’. Ze gaat niet op haar kamertje zitten sippen maar zet haar boosheid en teleurstelling om in kracht en daden.

In Honderd uur nacht vertrekt Emilia dus halsoverkop naar New York, met als belangrijkste reden dat ze vlucht voor de aanvallen in de social media. De misstap van haar vader is landelijk nieuws en Emilia ziet geen andere weg dan naar Amerika te gaan. Niet heel logisch voor een meisje van 14 maar er zijn gekkere dingen gebeurd, en in fictie kan alles, en haar bizarre avontuur leest als een trein. Ze ontmoet twee bijzondere jongens met wie ze de orkaan Sandy doorstaat en die verwarrende gevoelens bij haar oproepen.

De wisselwerking tussen Emilia en de jongens is overtuigend maar niet alle personages en onderlinge verhoudingen zijn even sterk uitgewerkt. De diva-achtige moeder is nogal cliche, het 9-jarige meisje is geweldig maar hoe geloofwaardig is het dat iemand van die leeftijd zo wijs is?  Het lijkt wel een trend in jeugdliteratuur (zie ook Hotel de grote L) om boeken overvol te stoppen, en de lezer nauwelijks adem te gunnen. Maar net als bij Sjoerd Kuyper is het geen heel groot bezwaar. Het verhaal dendert door en je moet wel mee in de maalstroom van woede, maar ook onzekerheid en kwetsbaarheid, van Emilia. Ze steek haar haar middelvinger op tegen de wereld,  al moet ze na een hyperventilatie-aanval in het vliegtuig toegeven dat het eerder andersom is: ‘de wereld steekt zijn middelvinger op naar mij’.

Honderd uur nacht is een bruisende, bomvolle en hypermoderne jeugdroman met opnieuw een verzoenend slot. Smaakt naar meer: hopelijk gaat die blender van Woltz voorlopig niet stuk.