Het weer is niet hetzelfde als het klimaat

Larski slaat alarm is een boek dat de veel bekroonde non-fictie auteur Frank Westerman (o.a. De graanrepubliek en Ararat) samen met zijn dochter Vera maakte na een kerstvakantie op Schiermonnikoog. Niet de zoveelste BN-er die een uitstapje maakt naar het kinderboek maar een serieuze auteur die kan schrijven en iets te vertellen heeft. De boodschap in dit boek is dat we het klimaatprobleem serieuzer moeten nemen. Een paar koude winters betekent niet dat de opwarming van de aarde een fabeltje is, zoals populistische politici ons willen laten geloven.  ‘Het klimaat is eigenlijk het gemiddelde weer van dertig jaar’, leert Irene van haar opa, die vuurtorenwachter op het eiland is.  Ze verzamelt  de temperatuurgegevens van het weerstation van haar grootvader in een schriftje dat ze per ongeluk op de veerboot laat liggen.

Het is het begin van een wat omslachtig verhaal waarin andere kinderen het dagboek vinden maar het niet terug kunnen brengen omdat ze vast komen te zitten op het eiland. Het vriest dat het kraakt en dat blijft het ook nog wel even doen. De kinderen komen met hun ouders vast te zitten op het eiland en worden uiteindelijk geëvacueerd waarna ze het boekje aan Irene terug kunnen geven die haar missie volbrengt. Ze deelt de klimaatgegevens van haar opa met de buitenwereld. Irene wil dat de regering schrikt van de echte cijfers en de broeikasgassen beter gaat bestrijden.

Daardoor heen speelt de hond Larski een heldenrol. Hij heeft vanaf het begin in de gaten dat het extreem koud wordt en dat de zee gaat bevriezen. Als het hem te gortig wordt, diedomme mensen luisteren toch niet,  verzamelt Larski alle dieren van het eiland en organiseert een uittocht. De mensen sluiten zich daar uiteindelijk bij aan.  Een lief maar ook nogal simpele kant verhaal, waar de invloed van het dochtertje van Westerman zichtbaar is.

Larski slaat alarm is een sympathiek boekje over een thema dat niet bepaald wordt overbelicht in kinderboeken. Het kan geen kwaad hier op scholen uit voor te lezen om het gesprek over milieu en klimaat op gang te brengen. Stilistisch is het hier en daar wat slordig, vooral in het veelvuldig gebruik van de lijdende vorm en het onhandig toepassen van verschillende perspectieven. De soberere tekeningen zijn van Martijn van der Linden, die goed uit de voeten kan met dieren, wat hij al onder andere liet zien met het met een Gouden Griffel bekroonde Winterdieren van Bibi Dumon Tak.

Kaft: