Frits van Egters in de overdrive

De Italiaanse roman zit even in de lift. Het succes van de De eenzaamheid van de priemgetallen (binnenkort in de bioscoop) werd gevolgd door een ware hype rond de boeken van Niccoló Ammaniti. Christian Frascella wordt met zijn debuut Ik ben de sterkste terecht met Ammaniti vergeleken. Hij schrijft vanuit dezelfde soort prettige gekte en droge humor. Mijn bezwaar bij die Italiaanse school is dat de stijl en vorm nogal eens de overhand krijgen boven het verhaal en daarmee ook boven de diepgang. Het droogkomische en het absurdisme smoren dan in nietszeggendheid.

Ik ben de sterkste is een roman over een jongen die samen woont met zijn vader en zus en de gave bezit om iedereen snel tegen zich in het harnas te jagen. Hij ruziet met zijn vader en diens nieuwe vriendin en hij maakt zijn zus het leven zuur. Hij is lomp en onbehouwen en heeft het hart op zijn tong. Hij is niet geschikt voor school en probeert het dan in de fabriek wat een razendgrappige episode oplevert. Ook daar redt hij het uiteindelijk niet. Het is niet dat hij niet deugt maar hij weet zich geen raad met de kansen die hij krijgt, net zo min als met de mensen die hem aardig vinden.

Frascelli zet met de ik-persoon een innemend en overtuigend personage neer. Deze jongen raast door zijn eigen leven en maakt het zichzelf en anderen niet gemakkelijk. Het lukt hem maar niet verstandige keuzes te maken. Het meisje in dit boek prikt daar wel doorheen maar er moet nogal wat water door de rivier voordat de twee door hun opgetrokken muren durven heen te breken. Met zijn grote bek heeft hij uiteindelijk natuurlijk een klein hartje.

De ontwikkeling van de ik-figuur vormt het hart van deze coming-of-age roman die zich onderscheidt van vele andere boeken door de vlotte en droogkomische stijl. Vaak wordt er in dit soort boeken heel wat afgetobd en stelt de introverte hoofdpersoon zich langzaam open. De ‘ik’ in dit boek is allesbehalve introvert al staat zijn gedrag misschien wel voor hetzelfde. De ik-persoon is een soort Frits van Egters in de overdrive. De gekte, ironie en uitbundige stijl maken dit tot een typisch Italiaanse roman, en dat is zowel een compliment als een bezwaar.

Kaft: